Cinema of Iran

Cinema of Iran

Persia movie theater in Shiraz, Iran
No. of screens 438 (2011)
• Per capita 0.6 per 100,000 (2011)
Produced feature films (2017)
Total 200
Number of admissions (2009)
Total 18,354,081
National films 18,332,802 (99.9%)
Gross box office (2011)
Total $27.9 million

Cinema of Iran

The Cinema of Iran (Persian: سینمای ایران), also known as the Cinema of Persia, refers to the cinema and film industries in Iran which produce a variety of commercial films annually. Iranian art films have garnered international fame and now enjoy a global following. Iranian films are usually written and spoken in the Persian language (Farsi). Iranian cinema has had many ups and downs.

Along with China, Iran has been lauded as one of the best exporters of cinema in the 1990s. Some critics now rank Iran as the world's most important national cinema, artistically, with a significance that invites comparison to Italian neorealism and similar movements in past decades. A range of international film festivals have honored Iranian cinema in the last twenty years. Many film critics from around the world, have praised Iranian cinema as one of the world's most important artistic cinemas.

History
Visual arts in Persia

The earliest examples of visual representations in Iranian history may be traced back to the bas-reliefs in Persepolis (c. 500 B. C.). Bas relief is a method of sculpting which entails carving or etching away the surface of a flat piece of stone or metal. Persepolis was the ritual center of the ancient kingdom of Achaemenids and "the figures at Persepolis remain bound by the rules of grammar and syntax of visual language."

Iranian visual arts maybe said to have peaked about a thousand years later during the Sassanian reign. A bas-relief from this period in Taq Bostan (western Iran) depicts a complex hunting scene. Similar works from the period have been found to articulate movements and actions in a highly sophisticated manner. It is even possible to see the progenitor of the cinema close-up: a wounded wild pig escaping from the hunting ground, among these works of art.

After the conversion from Zoroastrianism to Islam; Persian art continued its visual practices. Persian miniatures provide great examples of such continued attempts. The deliberate lack of perspective in Persian miniature enabled the artist to have different plots and sub-plots within the same image space. A very popular form of such art was Pardeh Khani. Another type of art in the same category was Naqqali.

Popular dramatic performance arts in Iran, before the advent of cinema, include Marionette, Saye-bazi (shadow plays), Rouhozi (comical acts), and Ta'zieh.

Early Persian cinema

Cinema was only five years old when it came to Persia at the beginning of the 20th century. The first Persian filmmaker was Mirza Ebrahim Khan Akkas Bashi, the official photographer of Muzaffar al-Din Shah, the King of Persia from 1896–1907. After a visit to Paris in July 1900, Akkas Bashi obtained a camera and filmed the Shah's visit to Europe upon the Shah's orders. He is said to have filmed the Shah's private and religious ceremonies, but no copies of such films exist today. A few years after Akkas Bashi started photography, Khan Baba Motazedi, another pioneer in Iranian motion picture photography emerged. He shot a considerable amount of newsreel footage during the reign of Qajar to the Pahlavi dynasty. The first public screening took place in Tehran in 1904, presented by Mirza Ebrahim Khan Sahaf Bashi. He arranged the screening in the back of his antique shop. In 1905, Sahaf Bashi opened the first movie theater in Cheragh Gaz Avenue in the national capital. In 1909, with fall of the Mohammad Ali Shah Qajar heir of Mozaffar ad-Din Shah Qajar and the success of the constitutionalists, Russi Khan lost his support. Consequently, his film theatre and photography studios were destroyed by the public. Soon after, other cinema theatres in Tehran closed down. Movie theatres sprang up again in 1912 with the help of Ardeshir Khan an Armenian -Iranian. In 1904, Mirza Ebrahim Khan Sahhafbashi opened the first movie theater in Tehran. The cinematographic camera was introduced to Iran in 1929, as yet another tool of modernization. After Mirza Ebrahim Khan, several others like Russi Khan, Ardeshir Khan, and Ali Vakili tried to establish new movie theaters in Tehran. Until the early 1930s, there were little more than 15 theatres in Tehran and 11 in other provinces. In 1925, Ovanes Ohanian, decided to establish the first film school in Iran. Within five years he managed to run the first session of the school under the name "Parvareshgahe Artistiye Cinema".

1930s and 40s

In 1930 the first Iranian silent film was made by Professor Ovanes Ohanian called Abi and Rabi. In 1933 he made his second film titled Haji Agha. Later that year, Abdolhossein Sepanta made the first Iranian sound film, entitled Lor Girl, which was released in 1933 in two Tehran cinemas, Mayak and Sepah. The story of the film was based on a comparison between the state of security in Iran at the end of the Qajar dynasty and during Reza Shah period. Sepanta would go on to direct movies such as Ferdowsi (the life story of the most celebrated epic poet of Iran), Shirin and Farhad (a classic Iranian love story), and Black Eyes (the story of Nader Shah's invasion of India). In 1937, he directed Laili and Majnoon, an Eastern love story similar to the English story of Romeo and Juliet.

The present day Iranian film industry owes much of its progress to two industrious personalities, Esmail Koushan and Farrokh Ghaffari. By establishing the first National Iranian Film Society in 1949 at the Iran Bastan Museum and organizing the first Film Week during which English films were exhibited, Ghaffari laid the foundation for alternative and non-commercial films in Iran.

Early Persian directors like Abdolhossein Sepanta and Esmail Koushan took advantage of the richness of Persian literature and ancient Persian mythology. In their work, they emphasized ethics and humanity.

Pre-revolutionary cinema, 1950s-70s

Ezzatollah Entezami in The Cow (1969)

Behrouz Vossoughi & Jamshid Mashayekhi in Qeysar (1969)

The 1960s was a significant decade for Iranian cinema, with 25 commercial films produced annually on average throughout the early ‘60s, increasing to 65 by the end of the decade. The majority of production focused on melodrama and thrillers. From 1937 till 1947 because of the world economic conditions and then the involvement in World War Two, the motion picture industry in Iran did not produce a single film, but the flow of foreign film to Iran did not stop. In 1947, Esmail Koushan, With the help of some of his colleagues, he established Mitra Films (1997), the first real film company in Tehran, Iran. Through their persistence, local feature film production was born and survived. The movie that really boost the economy of Iranian cinema and initiated a new genre was Ganj-e Qarun (Croesus Treasure), made in 1965 by Syamak Yasami. Three years later Davoud Mollapour directed Shohare Ahoo Khanoom (Madam Ahou's Husband), which revolutionized Iranian Cinema by portraying women’s role in the Iranian society at that time. It also showed actresses (Mehri Vadadian and Adile Eshragh) to be the heroes on big screen for the first time. In 1969, Masoud Kimiai made Kaiser. With Kaiser (Qeysar), Kimiai depicted the ethics and morals of the romanticized poor working class of the Ganj-e-Qarun genre through his main protagonist, the titular Qeysar. But Kimiay's film generated another genre in Iranian popular cinema: the tragic action drama.

With the screening of the films Shohare Ahoo Khanoom directed by Davoud Mollapour in 1968, and Kaiser and The Cow, directed by Masoud Kimiai and Darius Mehrjui respectively in 1969, alternative film established their status in the film industry. By 1970 Iranian cinema entered into its mature stage. The College of Dramatic Arts, instituted in 1963, produced its first graduates at the decade’s beginning. Many progressive film co-ops and associations came into existence and there were a few regular film festivals taking place in the country. Attempts to organize a film festival that had begun in 1954 within the framework of the Golrizan Festival, bore fruits in the form of the Sepas Film Festival in 1969. The first Iranian film festival was held in 1970 with Kaiser, The Cow, and Shohare Ahoo Khanoom wining the first, second and third prize for the best pictures respectively. The endeavors of Ali Mortazavi also resulted in the formation of the Tehran International Film Festival in 1973. From 1950 to the mid-1960 the Iranian film industry grew rapidly. Many studios were established as well as others that entered the Cycle of the film industry independently. There were 324 films produced during this period 1950 for 1965. By 1965 there were 72 movie theatres in Tehran and 192 in other Provinces. Ebrahim Golestan in 1965 directed by films of interest Brick and Mirror 1965. Bahram Beyzai is the director of one of the ground-breaking films of the Iranian New wave, 1972 Ragbar (Downpour). Sohrab Shahid-Saless is auteur director who embodied his original style in his 1975 film Still Life. Abbas Kiarostami is now a well-known director of the 1990s who directed one of the last films that screened before the revolution in 1978, Gozaresh (The Report).

Post-revolutionary cinema

In the early 1970s, a New Iranian Cinema emerged (cinema motefävet). However, following the Revolution in 1979, a few filmmakers and actors went into exile as Khomeini altered the focus in features. Between 1979 and 1985, about 100 features were released. While Khomeini's censorship remained, the small number of features produced focused on sexual display and European influence.

In 1982, the annual Fajr Film Festival financed films. The Farabi Cinema Foundation then stepped in to try and reassemble the disorganized cinema. The following year, the government began to provide financial aid. This change in regime encouraged a whole new generation of filmmakers, which included female directors as well. With this, the focus shifted to children overcoming obstacles: true stories, lyrical, mystical drama, real-life problems, documentary footage, etc.

Post-revolutionary Iranian cinema has been celebrated in many international forums and festivals for its distinct style, themes, authors, idea of nationhood, and cultural references. Starting With Viva... by Khosrow Sinai and followed by many excellent Iranian directors who emerged in the last few decades, such as Abbas Kiarostami and Jafar Panahi. Kiarostami, who some critics regard as one of the few great directors in the history of cinema, planted Iran firmly on the map of world cinema when he won the Palme d'Or at the Cannes Film Festival for Taste of Cherry in 1997.

The continuous presence of Iranian films in prestigious international festivals such as the Cannes Film Festival, the Venice Film Festival, and the Berlin Film Festival attracted world attention to Iranian masterpieces .. In 2006, six Iranian films, of six different styles, represented Iranian cinema at the Berlin Film Festival. Critics considered this a remarkable event in the history of Iranian cinema.

An important step was taken in 1998 when the Iranian government began to fund ethnic cinema. Since then Iranian Kurdistan has seen the rise of numerous filmmakers. In particular, the film industry got momentum in Iranian Kurdistan and the region has seen the emergence of filmmakers such as Bahman Ghobadi, actually the entire Ghobadi family, Ali-Reza Rezai, Khosret Ressoul and many other younger filmmakers.

There is also movie-documentary production, often critical of the society in the name of the Islamic revolution ideal, like the films directed by Mohammedreza Eslamloo.

By the year 2001 the number of features produced in Iran rose to 87 (from 28, which is the number of films that were produced in 1980, after the fall of the Shah). The most popular genres were melodramas and historical pageants which seldom went to festivals. In 1997, the newly elected president, Mohammed Khatemi, would eventually come to play a role in helping filmmakers achieve a certain degree of artistic freedom.
Contemporary Iranian cinema

Today, the Iranian box office is dominated by commercial Iranian films. Western films are occasionally shown in movie theaters. and contemporary Hollywood productions are shown on state television. Iranian art films are often not screened officially, and are viewable via unlicensed DVDs which are available. Some of these acclaimed films were screened in Iran and had box office success. Examples include Rassul Sadr Ameli's "I’m Taraneh, 15", Rakhshan Bani-Etemad's "Under the skin of the City", Bahman Ghobadi's "Marooned in Iraq" and Manijeh Hekmat's "Women's Prison".

Commercial cinema in Iran

The internationally award-winning cinema of Iran is quite different from the domestically oriented films. The latter caters to an entirely different audience, which is largely under the age of 25. This commercial Iranian cinema genre is largely unknown in the West, as the films are targeted at local audiences. There are Three categories of this type of film:

Mohammad Ali Fardin

Films before the revolution.

Lor Girl, A Party in Hell, Qeysar, Dar Emtedade Shab, Amir Arsalan, and Ganj-e Qarun.

Films about the victory of the Iranian Revolution of 1979 and the ensuing Iran–Iraq war and Action filled with strong religious and national motifs.

Eagles, Barzakhiha, The Viper, Dadshah, Boycott, Duel, Taraj, Ekhrajiha, The Glass Agency, Kani Manga, Ofogh, Bashu, the Little Stranger, Leily Ba Man Ast, M as in Mother and The Night Bus.

Formulaic films starring popular actors. With 130 Iranian films looking for a screening each year, cinema managers tend to prefer crowd-pleasing comedies, romantic melodramas, and family comedies over the other genres. The Lizard, The Blue-Veiled, Ghermez, Leila, Outsiders, Char Changooli, Kolah Ghermezi and Pesar Khaleh, Kolah Ghermezi and Bache Naneh, Actor, Ejareh-Nesheenha, Shokaran, Dayere Zangi, Aquarium, Cease Fire, No Men Allowed, The Changed Man, Charlatan, The Kingdom of Solomon, Guidance Patrol, Killing Mad Dogs, A Separation and Hush! Girls Don't Scream were among the post-revolutionary films that gained the highest box office records.

For many years, the most visible face of Iranian commercial cinema was Mohammad Ali Fardin, who starred in a number of popular successful films. In the more conservative social climate of Iran after the Iranian Revolution of 1979, however, he came to be considered an embarrassment to Iranian national identity and his films — which depicted romance, alcohol, vulgarity, objectification of women, scantily-dressed men and women, nightclubs, and a vulgar lifestyle now condemned by the Islamic government — were banned. Although this would effectively prevent Fardin from making films for the remainder of his life, the ban did little to diminish his broad popularity with Iranian moviegoers: His funeral in Tehran was attended by 20,000 mourners. Before Fardin, one could argue, Iran simply did not have a commercial cinema.

During the war years, crime thrillers such as Senator, The Eagles, Boycott, The Tenants, and Kani Manga occupied the first position on the sales charts.

Officially, the Iranian government disdains American cinema: in 2007 President Ahmadinejad's media adviser told the Fars news agency, "We believe that the American cinema system is devoid of all culture and art and is only used as a device." However, numerous Western commercial films such as Jaws, The Illusionist, Passion of the Christ, House of Sand and Fog, Sky Captain and the World of Tomorrow, Sherlock Holmes, Alpha and Omega, Scarface, Casino Royale, The Mechanic, and The Aviator have been screened in Iranian cinemas and Iranian film festivals since the revolution. Despite great pride in the country's more than 100-year film history, Western cinema is enormously popular among Iran's young people, and practically every recent Hollywood film is available on CD, DVD, or video. State television has also broadcast more Western movies—partly because millions of Iranians have been switching to the use of banned satellite television equipment.

Iranian New Wave films
Main article: Iranian New Wave

Nasser Taghvaee

Bahram Bayzai, voted the best Persian filmmaker of all time in 2002

Iranian New Wave refers to a new movement in Iranian cinema. According to film critic Eric Henderson, the acclaimed documentary The House Is Black (خانه سیاه است) directed by Forough Farrokhzad (famous Iranian poet and director) paved the way for the Iranian New Wave. The movement started in 1964 with Hajir Darioush's second film Serpent's Skin, which was based on D.H. Lawrence's Lady Chatterley's Lover featuring Fakhri Khorvash and Jamshid Mashayekhi. Darioush's two important early social documentaries But Problems Arose in 1965, dealing with the cultural alienation of the Iranian youth, and Face 75, a critical look at the westernization of the rural culture, which was a prizewinner at the 1965 Berlin Film Festival, were also contributing significantly to the establishment of the New Wave.

In 1968, after the release of Shohare Ahoo Khanoom directed by Davoud Mollapour, and the 1969 release of The Cow directed by Darius Mehrjui followed by Masoud Kimiai's Qeysar, and Nasser Taqvai's Calm in Front of Others, the New Wave became well established as a prominent cultural, dynamic and intellectual trend. The Iranian viewer became discriminating, encouraging the new trend to prosper and develop. In the 1960s, there were 'New Wave' movements in the cinema of numerous countries. The pioneers of the Iranian New Wave were directors like Forough Farrokhzad, Sohrab Shahid Saless, Bahram Beizai, and Parviz Kimiavi. They made innovative art films with highly political and philosophical tones and poetic language. Subsequent films of this type have become known as the New Iranian cinema to distinguish them from their earlier roots. The most notable figures of the Iranian New Wave are Abbas Kiarostami, Jafar Panahi, Majid Majidi, Bahram Beizai, Darius Mehrjui, Mohsen Makhmalbaf, Khosrow Sinai, Sohrab Shahid-Saless, Parviz Kimiavi, Samira Makhmalbaf, Amir Naderi, and Abolfazl Jalili.

The factors leading to the rise of the New Wave in Iran were, in part, due to the intellectual and political movements of the time. A romantic climate was developing after the 19 August 1953 coup in the sphere of arts. Alongside this, a socially committed literature took shape in the 1950s and reached a peak in the 1960s, which may consider as the golden era of contemporary Persian literature.

Features of New Wave Iranian film, in particular the works of legendary Abbas Kiarostami, can be classified as postmodern.

Iranian New Wave films shared some characteristics with the European art films of the period, in particular Italian Neorealism. However, in her article 'Real Fictions', Rose Issa argues that Iranian films have a distinctively Iranian cinematic language

"that champions the poetry in everyday life and the ordinary person by blurring the boundaries between fiction and reality, feature film with documentary." She also argues that this unique approach has inspired European cinema directors to emulate this style, citing Michael Winterbottom's award winning In This World (2002) as an homage to contemporary Iranian cinema. Issa claims that "This new, humanistic aesthetic language, determined by the film-makers’ individual and national identity, rather than the forces of globalism, has a strong creative dialogue not only on home ground but with audiences around the world."

In his book Close Up: Iranian Cinema, Past, Present, Future (2001) Hamid Dabashi describes modern Iranian cinema and the phenomenon of [Iranian] national cinema as a form of cultural modernity. According to Dabashi, "the visual possibility of seeing the historical person (as opposed to the eternal Qur'anic man) on screen is arguably the single most important event allowing Iranians access to modernity."

While Beyzai and Taghvai represent the first generation and Karim-Masihi and Kiarostami represent the second generation of New wave filmmakers, the third generation is represented by Rafi Pitts, Bahman Ghobadi, Maziar Miri, Asghar Farhadi, Mani Haghighi, and Babak Payami, along with newly emerged filmmakers such as Saman Salur and Abdolreza Kahani.

Iranian popular art films

Parallel to the Iranian New Wave, with its neorealist and minimalist art cinema, there exists a so-called "popular art cinema" in Iran. Filmmakers who belong to this circle make films with a broader range of audience than the narrow spectrum of highly educated people who admire the New Wave, but believe that their movies are also artistically sound. Filmmakers such as Nasser Taghvaee and Ali Hatami are the best examples of this cinematic movement (some of these filmmakers also make new wave films e.g. Mum's Guest by Darius Mehrjui). The Demon and the Bald Hassan, Adam and Eve, The Fisherman's Story, City of Oranges, and Talisman are some of Hatami's works.

Iranian women's cinema

Following the rise of the Iranian New Wave, there are now record numbers of film school graduates in Iran and each year more than 20 new directors make their debut films, many of them women. In the last two decades, there have been a higher percentage of women directors in Iran than in most countries in the West. Samira Makhmalbaf directed her first film, The Apple, when she was only 17 years old and won the Cannes Jury Prize in 2000 for her following film The Blackboard.

The success and hard work of the pioneering Rakhshan Bani-Etemad is an example that many women directors in Iran were following much before Samira Makhmalbaf made the headlines And the current Tahmineh Milani, Niki Karimi. Internationally recognized figures in Iranian women's cinema are:

Marjane Satrapi in 2008 Nominated Oscar Best Animated Feature Film of the Year Award. In 2006, became a member of the Cannes Film festival Jury. She is an Iranian contemporary graphic novelist, illustrator and author of the best selling "Persepolis". In 2007 she won the Cannes jury prize and won Best first Film César Award 2008 in and Audience Award Rotterdam International Film Festival 2008.
Samira Makhmalbaf in 1998 won Sutherland Trophy BFI London Film Festival and International Critics prize Locarno Film Festival 1998, that Federico Fellini Medal UNESCO Paris 2000 and The Special Jury Prize in San Sebastián International Film Festival 2008, Prize of the Ecumenical Jury 2003, Giffoni Film Festival 2000 and 2000 Cannes Film Festival.
Tahmineh Milani in 2001 won Best Artistic Contribution Cairo International Film Festival and three awards Best film, Best director, Best screenplay in Asia Pacific Film Festival 2006 and Best film award in Los Angeles Film Festival for The Unwanted Woman Movie 2005.

Rakhshan Bani Etemad

Rakhshan Bani-Etemad in 1995 a winner Bronze Leopard Award for her film The Blue-Veiled at the Locarno Film Festival and winner Prince Claus Awards in 1998. Her 2001 film Under the Skin of the City was entered into the 23rd Moscow International Film Festival where it won the Special Golden St.George. The following year she was a member of the jury at the 24th Moscow International Film Festival, He the two major awards Netpac Award Karlovy Vary International Film Festival and Holden Award for the Best Script - Special Mention, Audience Award, CinemAvvenire Award Torino Film Festival. He was an extraordinary year Her upcoming film Tales has been selected to compete for the Golden Lion at the 71st Venice International Film Festival 2014.
Manijeh Hekmat in 2003 for film Zendane zanan won Amnesty International DOEN Award Rotterdam International Film Festival and other he awards Ecumenical Jury Award Fribourg International Film Festival 2002. Hekmat in 2002 year it was nominated Gold hugo Chicago International Film Festival.
Pouran Derakhshandeh in 2013 winner Best film award in London Iranian Film Festival and Crystal Simorgh Audience award Best film Farj Festival. in 1986 received Special Jury Award Giffoni Film Festival.
Niki Karimi in 2006 Script won the International Film Festival Rotterdam Hubert Bals Fund and three awards at Vesoul International Film Festival of Asian Cinema.
Marzieh Meshkini in 2000 won many awards, Silver Hugo Chicago International Film Festival and received FIPRESCI Prize Films from the South at Continuation winner New Currents Award Busan International Film Festival also won Best director Award in Thessaloniki Film Festival. Her following the success of their in Venice Film Festival received Open Prize also UNESCO Award and also Nominated Golden Lion.
Hana Makhmalbaf in 2008 won two great Award Crystal Bear and Peace Film Award Berlin International Film Festival for film Buddha Collapsed Out of Shame. in 2003 Makhmalbaf It was winner Lina Mangiacapre Award Special Mention Venice Film Festival and Won two Special Jury Prize San Sebastián International Film Festival, Tokyo Filmex. Paolo Ungari UNICEF Prize Rome Film Festival is other big her award.
Massy Tadjedin in 2010 won Golden Marc'Aurelio Award Rome Film Festival.

Besides women involved in screenwriting and filmmaking, numerous award-winning Iranian actresses with uniques styles and talents attract critic. The first Iranian actress who won an award for acting in a major film festival was Mary Apick. The most notable Iranian actresses are:

Niki Karimi, Best Actor Award, Nantes Film Festival and San Sebastián International Film Festival 1999, Best Actress in Cairo Film Festival 2001, Crystal Simorgh for Best Actor Fajr International Film Festival 2003, Best Actress Taormina International Film Festival 1999 and Bastone Bianco Award Torino Film Festival 2005
Leila Hatami Best Actor Award Locarno International Film Festival 2012, Montreal World Film Festival 2002 and Silver Berlin Bear 2011
Fatemeh Motamed-Arya, Crystal Simorgh for the Best Actress, the 7th, 10th, 11th, and 12th Fajr International Film Festival Best Actress Vesoul Asian Film Festival 2010 and Best Actress Montreal World Film Festival 2011

Shohreh Aghdashloo is the only Iranian to be nominated for an academy award in acting

Shohreh Aghdashloo, First Iranian woman to be nominated for an Academy Award and Satellite Award for Best Actress – Motion Picture 2009 and Independent Spirit Award for Best Supporting Female 2003
Pegah Ahangarani, Best Actress Award Cairo International Film Festival 1999 and Crystal Simorgh for Best Supporting Actor from Fajr International Film Festival 2013
Taraneh Alidousti, Best Actor Award, Locarno International Film Festival 2002, Best Actress Osian's Cinefan Festival of Asian and Arab Cinema 2012 Best Actress Vesoul Asian Film Festival 2013 and Crystal Simorgh for best actress from Fajr International Film Festival 2002
Mary Apick, Best Actress Award Moscow International Film Festival 1977
Hedieh Tehrani, Crystal Simorgh for best Actress from Fajr International Film Festival 1998, 2006 and Best actress Pyongyang International Film Festival 2002
Golshifteh Farahani, Best Actor from International Section of Fajr International Film Festival 1997 and Best Actress award from Nantes Three Continents Film Festival 2004
Fereshteh Sadre Orafaee, Crystal Simorgh for Best Actor from Fajr International Film Festival 2005 and Best Actress Pasinetti Award Venice Film Festival 2000
Bita Farrahi, Best Actress from Pyongyang International Film Festival 2009
Soraya Ghasemi, Crystal Simorgh for Best Actor from Fajr International Film Festival 2001
Mahtab Keramati, Crystal Simorgh for Best Supporting Actor from Fajr International Film Festival 2009 and for best actress from Batumi Art-House Film Festival 2013
Susan Taslimi, Best Actor award, International Academy of Film Sweden 2000
Farimah Farjami, Crystal Simorgh for Best Actor from Fajr International Film Festival 1991
Azita Hajian, Crystal Simorgh for Best Actor from Fajr International Film Festival 1999
Roya Teymourian, Crystal Simorgh for Best Supporting Actor from Fajr International Film Festival 2000
Katayoun Riahi, Best Actress Cairo International Film Festival 2002
Roya Nonahali, Best Actress from Amiens International Film Festival 1977 and Crystal Simorgh for Best Actor from Fajr International Film Festival 1989
Mitra Hajjar, Crystal Simorgh for Best Actor from Fajr International Film Festival 2000
Mahnaz Afshar, Crystal Simorgh for Best Supporting Actor from Fajr International Film Festival 2011
Baran Kosari, Crystal Simorgh for Best Actor from Fajr International Film Festival 2007
Hanieh Tavassoli, Crystal Simorgh for Best Actor from Fajr International Film Festival 2013
Negar Javaherian, Best Acterss, UNESCO Award from Asia Pacific Screen Awards 2013 and Crystal Simorgh for Best Actor from Fajr International Film Festival 2010
Pantea Bahram, Best Actress from Mumbai International Film Festival 2011
Hengameh Ghaziani, Crystal Simorgh for Best Actor from Fajr International Film Festival 2008, 2012 and Best Actress Love Is Folly International Film Festival 2012

Iranian war films

Ebrahim Hatamikia

War cinema in Iran was born simultaneously with the beginning of Iran–Iraq War. However, it took many years until it found its way and identity by defining characteristics of Iranian war cinema. Shows the most poematic view on the Iran Iraq war and still after years, is one of the leading films about this historical event from a humanistic aspect, although unlike other Iranian war cinema which are fully supported by the Iranian government this film was made with numerous difficulties. In the past decades, the Iranian film industry has produced many war films. In the Iranian war film genre, war has often been portrayed as glorious and "holy", bringing out the good in the protagonist and pandering to nationalist sentiments with propagandistic messaging. Tears of Cold and Duel were two films that have gone beyond the traditional view of war. Many renowned directors were involved in developing Iranian war cinema:

Morteza Avini (Famous TV Documentary: Ravayat-e Fath)
Shahriar Bahrani (Famous film: The Attack on H3)
Mohammad Bozorgnia (Famous film: Jang-e naftkesh-ha)
Ahmad Reza Darvish (Famous film: Duel)
Seifollah Dad (Famous film: Kani Manga)
Samuel Khachikian (Famous film: Eagles)
Ebrahim Hatamikia (Famous films: Mohajer, Az Karkheh ta Rhein, Booy-E Pirahan-E Yusef, The Glass Agency and Che (2014 film))

Mohsen Makhmalbaf (Famous film: The Marriage of the Blessed)
Rasoul Mollagholipour (Famous films: Safar be Chazabeh & Mim Mesle Madar)
Ali Shah Hatami (Famous film: Akharin Shenasaee)
Kamal Tabrizi (Famous films: Dar Maslakh-e Eshgh & Leily Ba Man Ast)
Kiumars Pourahmad (Famous film: The Night Bus)
Behzad Behzadpour (Famous film: Khodahafez Rafigh)

Other films famous and popular Iran Iraq War: Goodbye Life directed by Ensieh Shah-Hosseini, Heeva, Mazrae-ye pedari and Safar be Chazabeh directed by Rasoul Mollagholipour, Kirkuk Operation, Hoor on Fire and Kani Manga directed by Seifollah Dad. Che, Az Karkheh ta Rhein, Mohajer and The Red Ribbon directed by Ebrahim Hatamikia. Big Drum Under Left Foot directed by Kazem Masoumi. Gilaneh directed by Rakhshan Bani-E'temad. The Day Third directed by Mohammad Hossein Latifi. The Reward of Silence directed by Maziar Miri. Sizdah 59 directed by Saman Salur. The Queen directed by Mohammad Ali Bashe Ahangar. Mardi shabih-e baran directed by Saeed Soheili. Bashu, the Little Stranger directed by Bahram Beyzai. Snake Fang directed by Masoud Kimiai and Hoor dar Atash directed by Azizollah Hamidnezhad.
Iranian animations
See also: History of Iranian animation

There exist some evidences suggesting that Ancient Iranians made animations. An animated piece on an earthen goblet made 5000 years ago was found in Burnt City in Sistan-Baluchistan province, southeastern Iran. The artist has portrayed a goat that jumps toward a tree and eats its leaves.

The first Tehran International Animation Festival was held in 1999, four decades after the time the production of first animation films in Iran. The Second Tehran International Animation Festival was held in February 2001. Apart from Iranian films, animations from 35 foreign countries participated in the festival.

The following are among the notable filmmakers of

Iranian animated films:

Noureddin Zarrin-Kelk
Bahram Azimi
Ali Akbar Sadeghi

Timeline of Iranian films
Main article: List of Iranian films

Pre 1960
1960s
1970s
1980s
1990s
2000s
2010s

Influence of Iranians on Other's New Wave

Amongst the pioneers of French New Wave were François Truffaut, Jean-Luc Godard, Claude Chabrol and Eric Rohmer or Barbet Schroeder (born in Tehran, Iran in 1941 where his German geologist Father was on assignment).

During the first half of the 20th century, France was the major destination for Iranian students who wished to study abroad. Iranian Ambassador to the United Nations Fereydoun Hoveyda was one of them. Fereydoun Hoveyda played a major role in French cultural scene and especially in the field of Cinema, for he was the protégé of François Truffaut whom he befriended and with whom he helped create the well-known film magazine Les Cahiers du Cinéma that spearheaded the French Nouvelle Vague or New Wave Cinema. He also worked closely with Italian film director Roberto Rossellini on several film scripts during that period. Fereydoun Hoveyda was not the only Iranian of his generation to play an active role in promoting the French Cinéma d'Auteur. Youssef Ishaghpour is another example.

Another Iranian figure in French New Wave was Shusha Guppy a singer, writer and filmmaker who was Jacques Prévert's girlfriend. However, the most important contribution to the French New Wave cinema is that of Serge Rezvani an Iranian poet born in Tehran in 1928. He played a major role as music composer of both François Truffaut Jules et Jim and Jean-Luc Godard Pierrot le Fou, considered as landmarks of French New Wave Cinema. Farah Diba studied at the Beaux Arts and became the focus of attention and the French press was to see her as the new Persian Cinderella. Farah Diba was one of the rare foreign dignitaries to become a permanent member of the French Académie des Beaux-Arts.

Iranian Robert Hossein (son of legendary musician Aminollah Hossein) started his acting career with his French Armenian friend Chahnour Varinag Aznavourian (known as the famed crooner Charles Aznavour) in the mid fifties essentially type cast as "Mr. Tough Guy". However he got international acclaim in the early Sixties particularly in Europe, Russia and Asia as the mysterious "Jeoffrey, Comte de Peyrac" lover of the lovely Michèle Mercier in the soft erotic-adventure film series of Angélique Marquise des Anges. In the seventies and eighties he was to play opposite Jean-Paul Belmondo in police thrillers like The Professional. Hossein became known for being a talented theater director and his taste for popular historical vehicles involving large sets and numerous actors.

After the resignation of French President Charles de Gaulle, Iranian Anicée Shahmanesh became known under the screen name Anicée Alvina, playing a French girl in a British film hit called Friends, the music score of which propelled British pop star Elton John. She was also to take on a courageous lesbian role in the screen adaptation of Françoise Mallet-Joris' novel Le Rempart des Béguines.

Two major documentaries were produced in these years by respectively Agnès Varda and the duo Claude Lelouch-Claude Pinoteau.

Agnès Varda, first to be discovered to young actor Gérard Depardieu in her 1970 film Nausicaa, directed a love story set in Isfahan (1976) between a French woman (Valérie Mairesse) visiting Iran as a tourist and her guide an Iranian Man (Ali Raffi). The film was entitled Plaisir D'Amour en Iran. The romantic film was shot on location in The Masjed Shah.

Claude Pinoteau and Claude Lelouch on the other hand shot their documentary just after the Persepolis Celebrations in 1971. They decided to address the urban transformations and cultural emancipation that the country was subject to by the early seventies.

Several Iranian expats such as Philippe Khorsand or Persian play writer/actor Yasmina Reza have also gained notice in recent years. The latter is particularly known for her highly intellectual introspections in such plays like Art (Sean Connery bought the film rights advised by his French wife).

Music in Iranian cinema

Although Iranian composers usually have their own special style and music structure, they all share one thing: melodic, lively rhythms. That might be because they often begin with folkloric songs and shift to film music. In the past few decades, a few composers have emerged in the Iranian cinema with highly appraised works. Composers like Hormoz Farhat, Morteza Hannaneh, Fariborz Lachini, Ahmad Pejman, Majid Entezami, Babak Bayat, Karen Homayounfar, Naser Cheshmazar and Hossein Alizadeh were some of the most successful score composers for Iranian films in the past decades.
Iranian international film festivals

Film festivals have a rather long history in Iran that goes back to the 1950s. The first Tehran International Film Festival opened in April 1973. Although the festival never reached the level of Cannes and Venice, however, it managed to become well known as a class A festival. It was a highly reputable festival and many well-known filmmakers took part in it with their films. Great filmmakers such as Francesco Rosi, Michelangelo Antonioni Grigori Kozintsev, Elizabeth Taylor, Pietro Germi, Nikita Mikhalkov, Krzysztof Zanussi, Martin Ritt won the festival's awards.

Fajr Film Festival
Main article: Fajr International Film Festival

The Fajr International Film Festival has taken place since 1983. It was intended to be as magnificent and spectacular as possible from its very onset. It had a background as powerful as that of the Tehran International Film Festival and wanted to remain on the same track. Although the Fajr Film Festival is not yet classed among the top film festivals, it has been successful in making policies and setting examples for the future of Iranian cinema. In its early years it had a competition section for professional as well as amateur film (8 mm, 16 mm). Since 1990, there has been an international along with the national competition. The festival also features a competition for advertisement items like posters, stills and trailers. In 2005, the festival added competitions for Asian as well as spiritual films. The top prize is called Crystal Simorgh.
NAM Filmmakers' Meeting

Iran is the current President of the Non-Aligned Movement and hosted the 16th NAM summit between 26 and 31 August 2012, after which the presidency was handed to Ahmadinejad on 1 September. The latest move by the NAM Chairman has been to organise a NAM filmmakers' meeting in order to discuss the establishment of a NAM filmmakers' union. The meeting is to be held in February 2013, concurrently with the 31st Fajr International Film Festival in Tehran.
International Children Film Festival

This International Film Festival of Children and Young Adults has taken place since 1985. In its first three years, it was part of the Fajr Film Festival. From 1988 to 1989, it was located in Tehran and in 1996, it was held in Kerman. The festival features international and national film and video competitions. The top prize is called Golden Butterfly.

House of Cinema Ceremony
Main article: House of Cinema Ceremony

On September 12, the national day of Iranian cinema, a celebration is held annually by the House of Cinema. In the 2006 event, Akira Kurosawa was honored.
Noor Iranian Film Festival

Founded in 2007, the Noor Iranian Film Festival is held annually in Los Angeles, California.
Iranian Film Festival - San Francisco

Iranian Film Festival - San Francisco (IFF), the first independent Iranian film festival outside of Iran, launched in 2008, is an annual event showcasing independent feature and short films made by or about Iranians from around the world. Website.
London Iranian Film Festival

is an annual, independent film festival held in London, United Kingdom. It is now entering its fourth year. It is the only festival in the UK that is dedicated to Iranian independent cinema, with this year's event taking place from the 1st to the 9th of November.

Roshd International Film Festival
Main article: Roshd International Film Festival

Roshd International Film Festival was first staged in 1963 by the Bureau of Audio-visual Activities of the Ministry of Education of Iran. It is centered on the films with educational and pedagogical themes and is staged every year by the Supplying Educational Media Center, a sub-branch of the Ministry of Education of the I.R.Iran. The Festival seeks the main objectives of identifying and selecting the best educational and pedagogical films in order to introduce them to the educational systems.
Persian International Film Festival

Persian International Film Festival is an independent cultural film event, that brings together screen stories of diverse global Persian communities. Founded in 2012, it is Located in Sydney, Australia.
Iranian Film Festival Zurich

Iranian Film Festival of Zürich (IFFZ), is being organized to fulfill the cultural gap between Iranians and Swiss along with the foreigners living in Switzerland. The festival also wishes to contribute to the host country by bringing every year the best feature, documentary and short films from all generation of the Iranian filmmakers to Zürich. The IFFZ wishes that this becomes a platform for presenting the Iranian culture and tradition and build a bridge in such an exceptional city of Zürich among many nations present by the universal language of art and specifically the 7th art, cinema. iranianfilmfestival.ch
Festival of Iranian Films in Prague

The main goal of the festival is to provide a vivid image of Iranian cinema for a wide range of international audiences in the Prague, Czech Republic.
Iranian Film Festival Cologne

Iranian film Festival is programmed to be held in the city of Cologne in Germany to represent the country Cinema industry. House of Cinema in collaboration with Cologne Municipality paved the way for holding the festival.
The Festival Cinema of Iran

Iranian film festival (Cinéma D'Iran) is scheduled to kick off on June 26 and will run until July 2, 2013 in Paris.
Houston Iranian Film Festival

The Houston Iranian Film Festival showcases the best in new cinema from Iran. Iranian film varied by jury is, In Houston, America will be held.
Tehran International Animation Festival

International Animation Festival in Iran Held in Tehran.
Other Festival

Other valid festival like: Iran International Documentary Film Festival, Moqavemat International Film Festival, International Film Festival 100, International Urban Film Festival, International Parvin Etesami Film Festival, Jasmine International Film Festival (TJIFF), Celebration of Iran Cinematic Critics and Writers, Rouyesh Religious Short Film Festival, Iranian Youth Cinema Society, Edinburgh Iranian Festival, Iranian Film Festival (IFF), Iranian Film Festival Chandigarh, Film Festival, Varesh Short Film Festival, Tehran International Video Film Festival, International Festival of Independent Filmmakers, and Canada's Iranian Film Festival.
International recognition of Iranian cinema

Here is a list of Grand prizes awarded to Iranian cinema by the most prestigious film festivals:Iranian serials are very popular in the region

Cannes

Abbas Kiarostami, the only Iranian director who has won Palme d'Or at Cannes Film Festival

First presence of Iranian cinema in Cannes dates back to 1991 when in the alleys of love by Khosrow Sinai and then 1992 when Life and nothing more won Palme d'Or by Abbas Kiarostami represented Iran in the festival.

1995: Caméra d'Or (Golden Camera): Jafar Panahi
1997: Palme d'Or (Golden Palm): Abbas Kiarostami
2000: Caméra d'Or (Golden Camera): Hassan Yektapanah , Bahman Ghobadi
2000: Prix du Jury (Jury Prize): Samira Makhmalbaf
2001: Prize of the Ecumenical Jury: Mohsen Makhmalbaf
2003: Prix du Jury (Jury prize): Samira Makhmalbaf
2003: Prix Un Certain Regard: Jafar Panahi
2003: Prize of the Ecumenical Jury: Mohsen Makhmalbaf
2004: Caméra d'Or (Golden Camera): Mohsen Amiryoussefi
2007: Prix du Jury (Jury prize): Marjane Satrapi
2009: Prix Un Certain Regard: Bahman Ghobadi
2011: Prix Un Certain Regard: Mohammad Rasoulov
2011: François Chalais Award - Special Mention: Mohammad Rasoulov
2013: Prix Un Certain Regard: Mohammad Rasoulov
2013: Prize of the Ecumenical Jury: Asghar Farhadi
2015: Un Certain Regard - Avenir Prize: Ida Panahandeh
2016: Prix du scénario (Best Screenplay): Asghar Farhadi
2016: Prix d'interprétation masculine (Best Actor): Shahab Hosseini
2017: Un Certain Regard Award: Mohammad Rasoulof
2017: Prix du Jury (Jury Prize): Arsi Nami Entr'2 Marches Cannes
2018: Prix du scénario (Best Screenplay): Jafar Panahi

Academy Awards (Oscars)

1970: Ray Aghayan: Best Costume Design Nomination for Gaily, Gaily
1997: Habib Zargarpour: Best Visual Effects Nomination for Twister
1997: Darius Khondji: Best Cinematography Nomination for Evita
1997: Hossein Amini: Best Adapted Screenplay Nomination for The Wings of the Dove
1999: Majid Majidi: Best Foreign Language Film Nomination for Children of Heaven
2001: Habib Zargarpour: Best Visual Effects Nomination for The Perfect Storm
2004: Shohreh Aghdashloo: Best Supporting Actress Nomination for House of Sand and Fog
2007: Kami Asgar: Best Sound Editing Nomination for Apocalypto
2008: Marjane Satrapi: Best Animated Feature Nomination for Persepolis
2012: Asghar Farhadi: Best Original Screenplay Nomination for A Separation
2012: Asghar Farhadi: Best Foreign Language Film Award for A Separation
2017: Asghar Farhadi: Best Foreign Language Film Award for The Salesman

Golden Globe Awards

2011: Asghar Farhadi (Award) Best Foreign Language Film, A Separation
2013: Asghar Farhadi (Nominated) Best Foreign Language Film, The Past
2016: Asghar Farhadi (Nominated) Best Foreign Language Film, The Salesman

Venice

Golden Lion: Jafar Panahi (2000)
Silver Lion for the Best Director: : Babak Payami (2001)

Jafar Panahi is the only Iranian director who has won Golden Lion at Venice Film Festival

Special Jury Prize: Ana Lily Amirpour (2016)

Golden Osella for the Best Director: Abolfazl Jalili (1995), Shirin Neshat (2009)
Best Screenplay Award: Rakhshan Bani Etemad (2014)
FIPRESCI Prize: Dariush Mehrjui (1971), Abbas Kiarostami (1999), Ramin Bahrani (2008)
Special Jury Prize: Abbas Kiarostami (1999), Abdolreza Kahani (2009)
The Special Orizzonti Jury Prize: Shahram Mokri (2013)
The Orizzonti Award for Best Director: Vahid Jalilvand (2017)
The Orizzonti Award for Best Actor: Navid Mohammadzadeh (2017)
SIGNIS Award - Honorable Mention: Amir Naderi (2008)
OCIC Award : Babak Payami (2001)
Netpac Award: Babak Payami (2001)
UNICEF Award: Babak Payami (2001)
Pasinetti Award: Babak Payami (2001)
Digital Cinema Award: Mania Akbari (2004)
Lina Mangiacapre Award - Special Mention: Hana Makhmalbaf (2003)
Open Prize: Marzieh Meshkini (2004)
UNESCO Award: Marzieh Meshkini (2000)
Isvema Award: Marzieh Meshkini (2000)
CinemAvvenire Award: Abbas Kiarostami (1999), Marzieh Meshkini (2000)

Berlin

Golden Bear: Asghar Farhadi (2011), Jafar Panahi (2015)
Silver Bear: Parviz Kimiavi (1976)
Silver Bear for Best Director: Asghar Farhadi (2009)
Silver Bear for Best Script: Jafar Panahi (2013)
Silver Bear for Best Actor: Reza Naji (2008), A Separation (Total Actors 2011)
Silver Bear for Best Actress: A Separation (Total Actresses 2011)
Jury Grand Prix: Jafar Panahi (2006)
Special Mention: Masoud Kimiai (1991)
FIPRESCI Prize: Sohrab Shahid Saless (1974 & 1975)
Interfilm Award: Dariush Mehrjui (1972), Sohrab Shahid Saless (1974 & 1975)
OCIC Award: Dariush Mehrjui (1969), Sohrab Shahid Saless (1974 & 1975)
Don Quixote Award - Special Mention: Dariush Mehrjui (1999)
Crystal Bear Generation Kplus - Best Feature Film: Hana Makhmalbaf (2008)
Peace Film Award: Hana Makhmalbaf (2008)
Netpac Award: Mani Haghighi (2012)
Teddy Award for the Best Short Film: Maryam Keshavarz (2006)

Locarno

The first film from Iranian cinema that won a prize in Locarno festival was Where Is the Friend's Home? directed by Abbas Kiarostami (1989).

Golden Leopard: Jafar Panahi (1997), Ebrahim Forouzesh (1994)
Silver Leopard: Kianoush Ayari (1994), Abolfazl Jalili (1998), Hassan Yektapanah (2004)
Bronze Leopard: Nasser Taghvai (1988), Abbas Kiarostami (1989)
Special Jury Prize: Abolfazl Jalili (2001), Rasul Sadrameli (2002), Saman Salur (2006)
Leopard for the Best Actress: Taraneh Alidoosti (2002)
NETPAC Prize: Hassan Yektapanah (2004)
Special Mention, Official Jury: Samira Makhmalbaf (1996)
Special mention, FIBRESCI jury: Abbas Kiarostami (1989), Samira Makhmalbaf (1998)
Special Mention: Alireza Amini (2003)
Ecumenical Jury special Mention: Sohrab Shahid Saless (1976), Abbas Kiarostami (1989)

London

FIPRESCI Prize: Babak Payami (2001)
FIPRESCI International Critics Prize: Ramin Bahrani (2005)
FIPRESCI Prize - Special Mention: Abolfazl Jalili (1998), Babak Payami (2001)
Sutherland Trophy: Marjane Satrapi (2007), Samira Makhmalbaf (1998)
Grierson Award for the Best Documentary: Mehrdad Oskouei (2016)

Bahman Ghobadi has won two Golden Shell awards at

San Sebastian Film Festival
San Sebastian

Golden Shell: Dariush Mehrjui (1993), Bahman Ghobadi (2004 & 2006)
Silver Shell: Niki Karimi (1993), Abolfazl Jalili (1998)
Special Jury Prize: Majid Majidi (1996), Samira Makhmalbaf (2008)
FIPRESCI Award: Bahman Ghobadi (2006)
Jury Prize for Best Cinematography: Touraj Aslani (2012).
Special Prize of the Jury: Hana Makhmalbaf (2007)
TVE Otra Mirada Award: Hana Makhmalbaf (2007)

Majid Majidi has won three Grand Prix awards at Montreal Film Festival
Montreal

Grand Prix: Majid Majidi (1997, 1999 & 2001)
Best Actress: Leila Hatami (2002), Fatemeh Motamed-Arya (2011)
Golden Zenith for Best Asian Film : Kamal Tabrizi (2004)

Karlovy Vary

Special Jury Prize: Mohsen Makhmalbaf (1992)
Best Actor: Hamid Farrokhnezhad (2000)
Special Jury Prize: Abdolreza Kahani (2009)
Best Actress: Leila Hatami (2012)
FIPRESCI Prize: Ali Mosaffa (2012)
Don Quijote Award - Special Mention: Khosrow Sinai (2000), Alireza Amini (2004)

Mar del Plata

Golden Astor: Mahmoud Kalari (1998)
Special Jury Award: Mohsen Amiryoussefi (2005)
Best Actress: Negar Javaherian (2014)
Special Mention: Kambozia Partovi (2006), Hossein Shahabi (2013)

Thessaloniki

Golden Alexander: Mohsen Amiryoussefi (2004)
Golden Alexander: Abdolreza Kahani (2008)
Silver Alexander: Mona Zandi Haghighi (2006)
Best Director: Marzieh Meshkini (2000)

Reza Mirkarimi has won two Golden George awards at Moscow Film Festival

Special Jury Award: Vahid Jalilvand (2017)
Special Mention: Hossein Shahabi (2013)
Audience Award: Mohsen Amiryoussefi (2004)
Special Artistic Achievement: Alireza Amini (2003)

Moscow

Golden George: Reza Mirkarimi (2008 & 2016)
Special Golden St.George: Rakhshan Bani Etemad (2001)
Special Jury Prize: Vahid Mousaian (2002)
Silver George for the best actor: Faramarz Gharibian (2003), Hamid Farrokhnezhad (2005), Farhad Aslani (2016)
Best Actress: Mary Apick (1977), Soha Niasti (2019)
Russian Critics Jury's Prize: Reza Mirkarimi (2008)

Chicago

Gold Hugo: Jafar Panahi (2003), Asghar Farhadi (2006), Mohsen Makhmalbaf (2014)
Silver Hugo: Abbas Kiarostami (1994)
Special Jury Prize: Bahman Ghobadi (2000) & (2004), Asghar Farhadi (2016)
Best Screenplay: Mohammad Rasoulof (2017)
Best Actor: Ezzatollah Entezami (1971)
Silver Hugo for the Best First Film: Marzieh Meshkini (2000)
Silver Hugo of the Docufest Competition: Arash T. Riahi (2006).
Best Documentary: Arash Lahooti (2013)

Shanghai

Golden Goblet for the Best Film: Khosro Masumi (2004 & 2012)
Grand Jury Prize: Mostafa Taghizadeh (2017)
Golden Goblet for the Best Actress: Sareh Bayat (2017)

Warsaw

Grand Prix: Asghar Farhadi (2004), Parviz Shahbazi (2016)
Audience Award: Majid Majidi (1999)
Special Jury Award: Asghar Farhadi (2011)
NETPAC Award: Houman Seyyedi (2014)

Shahab Hosseini has won two major acting awards at 69th Cannes Film Festival & 61st Berlin International Film Festival (as a member of the actors ensemble)

Goa

Golden Peacock: Samira Makhmalbaf (2003), Asghar Farhadi (2004), Mohammad Rasoulof (2005)

Festroia

Golden Dolphin: Majid Majidi (1997), Bahman Ghobadi (2005)

Rotterdam

Hivos Tiger Award: Mohammad Shirvani (2013)

Busan

New Currents Award: Marziyeh Meshkini (2000), Alireza Amini (2003), Morteza Farshbaf (2011), Houman Seyyedi (2013)
FIPRESCI Award: Parviz Shahbazi (2003), Morteza Farshbaf (2011), Safi Yazdanian (2014)

Sydney

Prize: Asghar Farhadi (2011)

Nantes

Golden Montgolfiere: Amir Naderi (1985 & 1989), Abolfazl Jalili (1996 & 2001), Saman Salur (2006)
Silver Montgolfiere: Dariush Mehrjui (1993), Reza Mirkarimi (2000)
Special Jury Award: Alireza Davoudnejad (1992), Asghar Farhadi (2006)
Best Actress: Golshifteh Farahani (2004)

Sitges

Best Director: Mohsen Makhmalbaf (1996)
Best Actor: Hasan Majuni (2017)

Istanbul

Golden Tulip: Saeed Ebrahimifar (1990), Jafar Panahi (1998)
FIPRESCI Prize: Bahman Farmanara (2001)

Cairo

Best Film: Nima Javidi (2014)
Best Director: Masoud Kimiai (1978), Khosro Masumi (2006)
Best Screenplay: Kianoush Ayari (1998), Tahmineh Milani (2003)
Best Actress: Pegah Ahangarani (1999), Niki Karimi (2001), Katayoun Riahi (2002)

Lifelong achievement Awards

Abbas Kiarostami: Prix Roberto Rossellini Cannes Film Festival (1992)
Abbas Kiarostami: François Truffaut Award (1992)
Abbas Kiarostami: Honorary doctorate, École Normale Supérieure (2003)
Abbas Kiarostami: Federico Fellini Gold Medal, UNESCO (1997)
Abbas Kiarostami: Officier de la Légion d'honneur from Ministry of Culture and Art of France (1996)
Abbas Kiarostami: Akira Kurosawa Honorary Award of the San Francisco International Film Festival (2000)
Abbas Kiarostami: Prix Henri Langlois Prize (2006)
Amir Naderi: Jaeger-LeCoultre Glory to the Filmmaker Award (2016)
Asghar Farhadi: National Society of Film Critics Award for Best Screenplay (2011)
Behrouz Gharibpour: The Hans Christian Andersen Award (2002)
Ezzatolah Entezami: UNESCO Award (2006)
Jafar Panahi: Podo Award, at Valdivia Film Festival (2007)
Mohsen Makhmalbaf: Parajanov Award for outstanding Artistic contribution to the world cinema (2006)
Mohsen Makhmalbaf: Federico Fellini Gold Medal UNESCO (2001)
Rakhshan Bani-Etemad: Prince Claus Awards (1998)
Samira Makhmalbaf: Federico Fellini Gold Medal UNESCO (2000)
Samira Makhmalbaf: The grand Jury prize American Film Institute (2000)

Asghar Farhadi

Bodil Awards

2012: Asghar Farhadi, A Separation

Satellite Award

2011: Asghar Farhadi, A Separation

César Award

2012: Asghar Farhadi Best Foreign Film, A Separation

David di Donatello Award

2012: Asghar Farhadi Best Foreign Film, A Separation

National Board of Review

2011: Asghar Farhadi Best Foreign Language Film, A Separation
2013: Asghar Farhadi Best Foreign Language Film, The Past
2017: Asghar Farhadi Best Foreign Language Film, The Salesman

Censorship

Although the Iranian film industry is flourishing, its filmmakers have operated under censorship rules, both before and after the revolution. Some Iranian films that have been internationally acclaimed are banned in Iran itself. Conversely, some Iranian filmmakers have faced hostility in other countries.
Censorship within Iran

Dariush Mehrjui's seminal film Gaav (The Cow, 1969) is now considered a pioneering work of the Iranian New Wave. The film was sponsored by the state, but they promptly banned it upon completion because its vision of rural life clashed with the progressive image of Iran that the Shah wished to project, while its prominence at international film festivals annoyed the regime.

After the Iranian revolution, filmmakers experienced more restrictions. Since the mid-1980s, Iran's policy on film censorship has been changed in order to promote domestic film production: the strict censorship eased after December 1987. Old directors resurfaced and new ones emerged. However, the application of the rules is often inconsistent. Several films have been refused release inside Iran, but have been given export permits to enter international film festivals. Even here, the censorship is inconsistent: May Lady by Rakhshan Bani-Etemad (1998) got through but her contribution to Stories of Kish (1999) did not.

All of Jafar Panahi's films have been banned from public theaters in Iran. Offside was relegated to "a guest slot" at the International Fajr Film Festival. "It was not shown as an important film", says Panahi. "They didn't give any value to it." Several of Mohsen Makhmalbaf's films are also banned in Iran. For example, Time of Love and The night of Zaiandeh-rood were banned for dealing with physical love and for raising doubts about the revolution.

Tahmineh Milani

In 2001, feminist filmmaker Tahmineh Milani who made The Hidden Half was jailed because her movie was presumed anti-revolution (against the 1979 Islamic revolution). Many Iranian and international artists and filmmakers demanded her release. After 8 days of Imprisonment, Eventually President Khatami and the Minister of Culture were able to secure her release. In Nargess, Rakhshan Bani-Etemad who is a pioneer among female Iranian film directors, pushes censorship codes to the limits, questioning the morals of society, showing desperate people overwhelmed by social conditions and a couple living together without being married.

Abbas Kiarostami was significantly acclaimed in Europe but the Islamic government has refused screening of his films in his own country. Kiarostami's films have been banned in his country for more than 10 years. They are only accessible there through unauthorized DVDs and private screenings. Kiarostami is uncertain what the government dislikes about his films, saying "I think they don't understand my films and so they prevent them being shown just in case there is a message they don't want to get out.". Despite this, Kiarostami has displayed an extraordinarily benign perspective, at least in recorded interviews: "The government is not in my way, but it is not assisting me either. We lead our separate lives." Despite the censorship, Kiarostami insists on working in Iran, saying "I think I really produce my best work in Iran." He believes that throughout the ages and all over the world censorship has existed in one form or another and artists have managed to live with this, saying "Today, the most important thing is that, although there is censorship, Iranian filmmakers are doing their job and they surpass the difficulties of censorship showing and discussing many things. So why ask me about what's not in the films? It has happened many times that a filmmaker hides a weakness under the excuse of censorship but difficulties have always existed in our lifestyle and our role is to surpass them." The director Mohammed Rasoulof, was convicted of charges relating to state security and anti-government propaganda. In 2009 and 2013 the number of political films and drama like Khers, Guidance Patrol, The Wooden Bridge, I am a Mother and Private Life (Zendegi Khosoosi) were Sanctioned.

House of Cinema temporary closure

In December 2011, Iran’s Council of Public Culture declared its ‘House of Cinema’, the country’s largest professional organisation for film makers, illegal. Authorities state the organization was shut down because of secret amendments to its charter. House of Cinema came under pressure when it challenged the detention of filmmakers accused of selling films to the BBC.

In September 2013, House of Cinema has been reopened by the new government.

In September 2011, House of Cinema issued a statement in support of several filmmakers detained for contact with the BBC. They questioned the legal basis for the arrests, pointing out that the government itself has contact with international news organizations. As a result, they received an official rebuke.

Hostility outside Iran

Given the tense relationship between Iran and the United States, Iranian filmmakers have faced hostility there, even if they have also been banned in their own country. Abbas Kiarostami was refused a visa to attend the New York Film Festival, Ohio University and Harvard University in 2002, in the wake of the September 11 attacks. Festival director Richard Pena, who had invited him, said: "It's a terrible sign of what's happening in my country today that no one seems to realize or care about the kind of negative signal this sends out to the entire Muslim world". Finnish film director Aki Kaurismäki boycotted the festival in protest. Similarly, Bahman Ghobadi, winner of the Golden Plaque at the Chicago International Film Festival, refused to accept the prize in protest of the U.S. government's refusal to issue him a visa. In 2007, Ahmed Issawi, the abashed Arab director of the New York South Asian Film Festival admitted that a conscious decision was made not to invite any Iranian filmmakers, saying "That's a territory I no longer want to tread [...] It's over. Given the whole thing with Iran—I refuse to approach it."

Several other Iranian filmmakers have experienced hostilities from other countries. In November 2001 in Afghanistan, Taliban officials, who banned movies and most filmmaking, arrested three of Majid Majidi's crew members who were helping him secretly shoot Barefoot to Herat, a documentary on the country's internal refugees. Samira Makhmalbaf also survived a kidnapping in Afghanistan. {West, Dennis and Makhmalbaf, Mohsen. "I Make Cinema in Order to Breathe: An Interview with Mohsen Makhmalbaf". Cinéaste. 34.4, Fall 2009: 10-15. JSTOR Web. 24 Apr. 2014}

In March 2007, a bomb explosion severely injuring several actors and crew members halted production in Afghanistan of Two Legged Horse, the film by Iranian helmer Samira Makhmalbaf. Mohsen Makhmalbaf was the target of two unsuccessful murder attempts when he shot Kandahar in Iran near the Afghan border in 2000, and his daughter Hana was twice the victim of a failed abduction attempt during the shooting of Samira's last film At Five in the Afternoon in the Afghan capital Kabul in 2002.

Arresting filmmakers

On 1 March 2010, Jafar Panahi was arrested. He was taken from his home along with his wife Tahereh Saidi, daughter Solmaz Panahi, and 15 of his friends by plain-clothes officers to Evin Prison. Most were released 48 hours later, Mohammad Rasoulof and Mehdi Pourmoussa on 17 March 2010, but Panahi remained in section 209 inside Evin Prison. Panahi's arrest was confirmed by the government, but the charges were not specified.On April 14, 2010, Iran's Ministry of Culture and Islamic Guidance said that Panahi was arrested because he "tried to make a documentary about the unrest that followed the disputed 2009 re-election of President Mahmoud Ahmadinejad."On 18 May, Panahi sent a message to Abbas Baktiari, director of the Pouya Cultural Center, an Iranian-French cultural organization in Paris, stating that he was being mistreated in prison and his family threatened and as a result had begun a hunger strike. On 25 May, he was released on $200,000 bail while awaiting trial.On 20 December 2010, Panahi, after being convicted for "assembly and colluding with the intention to commit crimes against the country’s national security and propaganda against the Islamic Republic," the Islamic Revolutionary Court sentenced Panahi to six years imprisonment and a 20-year ban on making or directing any movies, writing screenplays, giving any form of interview with Iranian or foreign media as well as leaving the country except for Hajj holy pilgrimage to Mecca or medical treatment. Panahi's colleague, Mohammad Rasoulof also received six years imprisonment but was later reduced to one year on appeal.On October 15, 2011, a court in Tehran upheld Panahi's sentence and ban. Following the courts decision, Panahi was placed under house arrest. He has since been allowed to move more freely but he cannot travel outside Iran.

Hossein Rajabian, an Iranian independent filmmaker, After finishing his first feature film, was arrested by Iranian security forces on 5 October 2013 outside his office [in Sari] alongside two musicians, and was transferred to Ward 2-A of Evin Prison where all three of them were held in solitary confinement for more than two months and were threatened with televised confessions. He was released on bail (around $66,000) in mid-December, pending trial. Two years later, his case was heard at Branch 28 of Tehran Revolutionary Court which was presided over by Judge Moghisseh (Summer 2015). He was sentenced to six years in prison and fines for pursuing illegal cinematic activities, launching propaganda against the establishment and hurling insults at sanctities. On appeal, his sentence was changed to three years imprisonment and three years of suspended jail and Fines.Hossein Rajabian was sent to the ward 7 of Evin Prison in Tehran. After spending one third of his total period of imprisonment (that is 11 months), he went on hunger strike to protest against unjust trial, lack of medical facilities, and transfer of his brother to another ward called section 8 of the same prison. During the first hunger strike period, which lasted 14 days, he was transferred to hospital because of pulmonary infection and he could not continue his hunger strike because of the interference of the representative of the prosecutor who was sent as an intermediary. After some time, he sent an open letter to the judicial authorities of Iran and went again on strike which brought him the supports of international artists. After 36 days of hunger strike, he could convince the judicial authorities of Iran to review his case and grant him medical leave for the treatment of his left kidney suffered from infections and blood arising out of hunger strike. he, after a contentious struggle with the judicial officer of the prison was sent to the ward 8 for punishment.

Cinemapeople in the Iranian diaspora

Cinemapeople in the Iranian diaspora, such as Shohreh Aghdashloo, Zuleikha Robinson, Nadia Bjorlin, Shirin Neshat, Adrian Pasdar, Amir Mokri, Bahar Soomekh, Amir Talai Catherine Bell, Nazanin Boniadi, Samira Makhmalbaf, Freema Agyeman, Sarah Shahi, Hughes brothers, Nasim Pedrad, Daryush Shokof, and Farhad Safinia are also popular.

Film Institutes in Iran

Several institutes, both government run and private, provide formal education in various aspects of filmmaking. Some of the prominent ones include: Farabi Cinema Foundation, Hedayat Film Co, Sourehcinema, Documentary & Experimental Film Center, Filmiran, Kanoon Iran Novin, Boshra Film, Bamdad Film, TDH Film, Hilaj Film, Tgpco, Karname, Rasaneha, AvinyFilm, 7spfs and Honar Aval.

Iranian film critics

Most famous of them like: Houshang Golmakani, Fereydoun Jeyrani, Parviz Davaei, Masoud Ferasati, Abbas Baharloo, Hamid Reza Sadr, Cyrus Ghani, Javad Toosi, Negar Mottahedeh, Ahmad Talebinejad, Mohammad Tahami Nezhad, Ali Moallem and Parviz Nouri.

See also

List of Iranian films
International Fajr Film Festival
London Iranian Film Festival
Bāgh-e Ferdows, Film Museum of Iran
Persian theatre
Persian Film
Siahnamayi

References

  1. Arbabi, Mahmoud. "شناسنامه سینماهای کشور در سال 97".
  2. Salehi Amiri, Reza. "سالانه 200 فیلم در ایران ساخته می‌شود".
  3. https://apf.farhang.gov.ir/ershad_content/media/image/2019/06/764930_orig.pdf
  4. https://apf.farhang.gov.ir/ershad_content/media/image/2019/06/764930_orig.pdf
  5. The Iranian Cinema Archived
  6. Iran cinema history
  7. Abbas Kiarostami: Articles & Interviews
  8. "The Iranian Cinema: A Dream With No Awakening". Archived from the original
  9. Honour, Hugh and John Fleming, The Visual Arts: A History. New Jersey, Prentice Hall Inc, 1992. Page: 96.
  10. Iranian Cinema: Before the Revolution
  11. M. Ali Issari, Cinema in Iran: 1900-1979 pages 40-67.
  12. The history of Iranian cinema, Part I by Masoud Mehrabi
  13. M. A Issari, Cinema in Iran, page 96.
  14. Iranian Cinema: Before the Revolution
  15. Omid, Jamal. The History of Iranian Cinema 1900-1978. Tehran: Rozaneh Publication, 1995, 1174 pgs (Persian).
  16. Iranian filmmakers and influence of Ancient Persian literature
  17. Issa, Rose (1999). Life and art : the new Iranian cinema. London: National Film Theatre. ISBN 0851707750.
  18. Sanatjoo, Hamid; Adibi, Mehdi (November 2013). "Sociological Explanation of the Advancements in Iranian Artistic Cinema after the Islamic Revolution (with Emphasis on the Two Decades: 1980s -1990s)". Mediterranean Journal of Social Sciences. 4 (13): 664. ISSN 2039-9340
  19. Shahin Parhami, Iranian Cinema: Before the Revolution
  20. Thompson, Kristin; Bordwell, David (2010). Film History: An Introduction (3rd ed.). New York: McGraw-Hill. p. 608. ISBN 978-0-07-338613-3.
  21. Kiarostami Will Carry Us; The Iranian Master Gives Hope
  22. Iran's strong presence in 2006 Berlin Film Festival
  23. Iran films return to Berlin festival
  24. "Kurdish Cinema Really Started out with Yilmaz Güney"
  25. Thompson, Kristin (2003). Film History: An Introduction. New York, NY: McGraw Hill. pp. 670–71. ISBN 0-07-038429-0.
  26. Qantara.de - - Iranian Cinema - Beyond Festival Films
  27. Yahoo! Movies: Movie News
  28. BBCPersian.com
  29. BBCPersian.com
  30. BBCPersian.com
  31. "Iranian 'King of Hearts' dies".
  32. Farewell to Fardin: Death of legendary actor marks end of an era
  33. http://www.offscreen.com/biblio/essays/women_of_iran/
  34. "Ahmadinejad turns down chance to star in Oliver Stone film"
  35. Sixteen foreign films to compete at Fajr Festival
  36. Iran Daily - Arts & Culture - 12/13/06
  37. No more ‘feminist’ or pro-US films in Iran!
  38. "The House is Black". Slant.
  39. "Al-Ahram Weekly | People | Limelight". Archived from the original
  40. The New Wave in Iranian Cinema - From Past to Present
  41. Abbas Kiarostami ? The Truth Behind Reality
  42. Real Fictions
  43. Rising talent on Iranian Scene
  44. To Kiarostami or Not To Kiarostami
  45. "Iranian women tell their own story".
  46. Tehran Avenue | Film | War Cinema and Two New Iranian Films
  47. History of Iranian war cinema
  48. First Animation of the World Found In Burnt City
  49. Tehran International Animation Festival (2nd Festival 2001)
  50. The Modern Magazine for Persian Celebrations, Cuisine, Culture & Community
  51. Music in Iranian cinema
  52. F for Festival
  53. Fajr Film Festival on IMDb
  54. "Iran plans to organize NAM filmmakers’ meeting"
  55. Isfahan International Festival of Films for Children & Young Adults on IMDb
  56. Film Festival Guide
  57. Locarno festival ranked 4th after Cannes, Venice and Berlin
  58. Cannes Film Festival 2015 Awards
  59. Cannes Film Festival 2017 Awards
  60. OFFICIAL AWARDS OF THE 74TH VENICE FILM FESTIVAL
  61. List of The Secret Ballot (2001) awards
  62. List of awards received by Marzieh Meshkini
  63. List of awards received by Sohrab Shahid Saless
  64. 26th Berlin International Film Festival Awards
  65. List of Tabiate bijan (1974) awards
  66. List of Far from Home (1975) awards
  67. "Locarno Film Festival award winners".
  68. Touraj Aslani won Jury Prize for Best Cinematography
  69. List of awards received by Khosrow Sinai
  70. 58th TIFF: The Awards
  71. 23rd Moscow Film Festival winners announced
  72. 24th Moscow Film Festival winners announced
  73. 41 MIFF Prizes
  74. 52nd Festival Award-Winning Films
  75. 53rd Festival Award-Winning Films
  76. "Arash T. Riahi won the Silver Hugo".
  77. Chicago International Film Festival 2013 Awards
  78. 20th SIFF Golden Goblet Awards
  79. 32nd Warsaw Film Festival winners announced
  80. Nantes Three Continents Festival 1993 Awards
  81. Nantes Three Continents Festival 2000 Awards
  82. Nantes Three Continents Festival 1992 Awards
  83. Nantes Three Continents Festival 2006 Awards
  84. Nantes Three Continents Festival 2004 Awards
  85. List of Pig (2018) awards
  86. Istanbul International Film Festival 2001 Awards
  87. Cairo International Film Festival 2014 Awards
  88. Cairo International Film Festival 1999 Awards
  89. Cairo International Film Festival 2001 Awards
  90. Cairo International Film Festival 2002 Awards
  91. Steve Nottingham: Early Soviet Cinema Archived
  92. The new Iranian Cinema
  93. Blowing the Whistle
  94. "Blowing The Whistle".
  95. Iran Chamber Society: Iranian Cinema: Mohsen Makhmalbaf
  96. Filmfestival
  97. "Iran unyielding over director ban".
  98. "Landscapes of the mind".
  99. Al-Ahram Weekly | Culture | Strategic lies Archived
  100. https://www.amnesty.org/en/documents/mde13/002/2012/en/
  101. "House of Cinema Declared Illegal"
  102. "DEC - Iran's House of Cinema Declared Illegal"
  103. "DEC - Iran's House of Cinema Declared Illegal"
  104. http://tehrantimes.com/arts-and-culture/110675-iranian-house-of-cinema-to-reopen-today
  105. "Statement of the Association of Film Trades on the detained documentary Filmmakers"
  106. "The Latest from Iran (28 September): And Now to the Real News...."
  107. "علامت سئوال جدی درباره قانونی بودن تشکل خانه سینما وجود دارد""
  108. "Iran's leading filmmaker denied U.S. visa".
  109. "Iranian director hands back award".
  110. "No entry for Kiarostami".
  111. "Abbas Kiarostami - Not A Martyr".
  112. "Abbas Kiarostami Controversy at the 40th NYFF".
  113. Gomgashtei dar Aragh (2002) - Awards
  114. U.S. Visa Policy Inhumane and Counterproductive
  115. "Iranian filmmaker stays true to his social conscience / New 'Baran' shows the miserable plight of Afghan refugees".
  116. Bomber targets Makhmalbaf
  117. "Iran Arrests Filmmaker Who Backed Opposition"
  118. "Iran Arrests Filmmaker Who Backed Opposition".
  119. "Iranian court upholds sentence against filmmaker Jafar Panahi".
  120. "Urgent Action Update: Gravely Ill Musician Returned To Prison (Iran: UA 41/16) – Amnesty International USA".
  121. "Artists Sentenced to Prison".
  122. "Artsfreedom".
  123. "Iranian musician hospitalised after one-month hunger strike".
  124. "GRAVELY ILL IRANIAN MUSICIAN RETURNED TO PRISON: AMNESTY JAPAN".
  125. "Iranian Movies".

Further reading

  • Umid, Jamal, Tarikh-i sinima-yi Iran : 1279-1357 / Jamal Umid = [The history of Iranian cinema] : [1900-1978] / [Jamal Omid] 1175 pages. Illustrated. Press:Teheran Rawzanah. Year:1374[1995]. Language:Persian.

  • Displaced Allegories: Post-Revolutionary Iranian Cinema (Duke University Press, 2008). ISBN 978-0-8223-4275-5

  • Hamid Dabashi, Close Up: Iranian Cinema, Past, Present, and Future, 320 p. (Verso, London, 2001). ISBN 1-85984-332-8

  • Hamid Dabashi, Masters & Masterpieces of Iranian Cinema, 451 p. (Mage Publishers, Washington, D.C., 2007) ISBN 0-934211-85-X

  • Gönül Dönmez-Colin, Cinemas of the Other, Intellect (April, 2006) ISBN 978-1-84150-143-7

  • Hamid Reza Sadr, Iranian Cinema: A Political History, I.B.Tauris (2006). ISBN 978-1-84511-146-5

  • Najmeh Khalili Mahani, Women of Iranian Popular Cinema: Projection of Progress, Offscreen, Vol. 10, Issue 7, July 31, 2006, [2].

  • Hester, Elizabeth J. "Cinema in Iran: A Selective Annotated Bibliography of Dissertations and Theses" ISBN 978-1493505494.

  • K. Talattof & A.A. Seyed-Gohrab (eds.), Conflict and Development in Iranian Film (Leiden: Leiden University Press, 2013). ISBN 978-908-72-8169-4

  • Hamid Naficy (2011). A Social History of Iranian Cinema: Volume 1: The Artisanal Era. Durham: Duke University Press. ISBN 978-0822347750.

  • Hamid Naficy (2011). A Social History of Iranian Cinema: Volume 2: The Industrializing Years, 1941–1978. Durham: Duke University Press. ISBN 978-0822347743.

  • Hamid Naficy (2012). A Social History of Iranian Cinema: Volume 3: The Islamicate Period, 1978–1984. Durham: Duke University Press. ISBN 978-0822348771.

  • Hamid Naficy (2012). A Social History of Iranian Cinema: Volume 4: The Globalizing Era, 1984–2010. Durham: Duke University Press. ISBN 978-0822348788.

External links

IFILM TV - Iranian TV Channel on Cinema

IRIB MEDIA TRADE

Lovecinema - news cinema iran

Soureh Pictures

Iranian Movies Forum

50 Essential Iranian Films

mooweex : Iranian Online Cinema

Iranian film industry thriving, Hollywood learns - CNN

Encyclopedia of Iranian cinema (in Persian)

Iranian Cinema: Before the Revolution

Iranian New Wave (Post-1997 Cinema)

Iranian Cinema in Western eye

The history of Iranian cinema: Time for intellectuals

Iranian cinema & performance arts

Iran Film

Iranian OSCAR: Annual Celebration of Iranian Cinema

Women of Iranian Popular Cinema

Nantes festival director calls Iranian cinema one of world’s best

History of Cinema in Tajikistan: The Iranian influence (in Persian)

Review on Starting of Iranian Documentary Films

Watch Iranian CINEMA DOCUMENTARY. The history of Iranian Cinema DOCUMENTARY

Reza Talachian, 1984, A Brief Critical History of Iranian Feature Film (1896–1975), Iran Chamber Society.

Film International, Iranian Film Quarterly [3]

Farabi Cinema Foundation

Tehran International Short Film Festival

Iran's film industry (2011 PressTV)

Political cinema in Iran (2011 PressTV)

سینمای ایران

سینمای ایران

تعداد سالن ۵۰۰ (۱۳۹۷)
سرانه ۰٫۶ به ازای هر ۱۰۰٬۰۰۰ نفر
توزیع‌کنندگان اصلی بنیاد سینمایی فارابی
سازمان توسعه سینمایی سوره
مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی
تعداد پذیرش (۱۳۹۷)
مجموع ۲۸٬۵۳۷٬۴۱۰
سرانه ۰٫۳۶
فیلم‌های ملی ۲۸٬۵۱۴٬۹۲۱ (۹۹٫۹۲٪)
فروش گیشه (۱۳۹۷)
مجموع ۲۵۰٬۷۷۱٬۹۴۹٬۸۰۰ تومان
فیلم‌های ملی ۲۵۰٬۵۰۸٬۵۸۶٬۸۰۰ تومان (۹۹٫۹۹۹٪)

سینمای ایران عبارتی برای توصیف فیلم‌های سینمایی محصول ایران است. (با فیلمفارسی اشتباه نشود)

پس از انقلاب تعدادی از کارگردانان ایرانی که از ایران خارج شدند، به ساخت فیلم در خارج از کشور مبادرت نمودند. همچنین تعدادی از فیلم‌ها که برای سینمای عامه‌پسند ایران به کار برده شد به «فیلمفارسی» مشهور شدند.

در ایران هر ساله روز ۲۱ شهریور به عنوان روز سینما گرامی داشته می‌شود.

نخستین دستگاه سینماتوگراف

آبی و رابی (نخستین فیلم صامت ایرانی)

ورود نخستین دوربین فیلم‌برداری (دستگاه سینماتوگراف) در زمان مظفرالدین‌شاه، به سال ۱۲۷۹ هجری خورشیدی، به ایران، آغازگر تاریخ سینمای ایران است. نخستین فیلم ناطق فارسی، فیلم دختر لر است که اردشیر ایرانی آن را در سال ۱۳۱۲ خورشیدی ساخته است.

نخستین سالن سینمای ایران را در سال ۱۲۷۹ (تنها ۵ سال پس از آنکه برادران لومیر سینما را اختراع کردند) با نام «سینما سولی» مبلغین مذهبی کاتولیک‌ در شهر تبریز تأسیس کردند. اما تین سینما به دلیل عدم دسترسی به فیلم‌های روز، در سال ۱۲۹۵ خورشیدی تعطیل شد.

تا سال ۱۳۰۹ خورشیدی، اندک سینماهای تأسیس شده به نمایش فیلم‌های غربی که در مواردی زیرنویس فارسی داشتند، می‌پرداختند. تا اینکه در این سال، اوانس اوگانیانس نخستین فیلم بلند سینمایی ایران را به نام آبی و رابی ساخت.

اولین‌های سینمای ایران
اولین فیلمبردار ایرانی: میرزا ابراهیم خان عکاس باشی (۱۲۷۹)
اولین سینمای ایرانی: گراند سینما (۱۳۰۵)
اولین فیلم صامت ایرانی: آبی و رابی، اوانس اوگانیانس (۱۳۰۹)
اولین فیلم ناطق ایرانی: دختر لر، اردشیر ایرانی (۱۳۱۲)
اولین فیلم دوبله فارسی: دختر فراری، اسماعیل کوشان (۱۳۲۵)
اولین کارگردان زن ایرانی: شهلا ریاحی، فیلم مرجان (۱۳۳۵)
اولین و قدیمی‌ترین مجله سینمایی ایرانی: ستاره سینما (۱۳۳۲)
اولین جایزه نخل طلای جشنواره فیلم کن برای فیلم طعم گیلاس (۱۳۷۶)
اولین جایزه اسکار بهترین فیلم خارجی زبان برای فیلم جدایی نادر از سیمین (۱۳۹۱)

نخستین فیلم ناطق
در سال ۱۳۱۲ خورشیدی، اردشیر ایرانی، اولین فیلم ناطق فارسی زبان را به نام دختر لر در بمبئی کشور هندوستان ساخت. استقبالی که از این فیلم شد، مقدمات ساخت چند فیلم ایرانی دیگر را فراهم کرد. تغییر جو سیاسی کشور طی سال‌های ۱۳۱۵ تا ۱۳۲۷ خورشیدی و اعمال سانسور شدید و مواجهه با جنگ جهانی دوم فعالیت سینمای نوپای ایران را با رکود مواجه ساخت. هر چند نباید از نظر دور داشت که تا این دوره هنوز سینما در ایران جنبه عمومی نیافته بود و استفاده از معدود سینماهای موجود در تهران و شهرهای بزرگ، تقریباً مختص اشراف و قشرهای خاصی از جامعه بود. از طرف دیگر در بین سازندگان فیلم نیز خط فکری خاصی وجود نداشت و به جز عبدالحسین سپنتا که به دلیل ویژگی‌های فرهنگی وی عناصر ادبیات کهن ایران در ساخته‌های وی به چشم می‌خورد، در بقیه موارد فیلم‌های ساخته شده عمد تاً اقتباسی ناشیانه از فیلم‌های خارجی بود.

نخستین سالن سینمای عمومی
اولین سینمای عمومی در ایران را میرزا ابراهیم خان عکاس‌باشی در سال ۱۲۸۳ خورشیدی برابر با ۱۹۰۴ میلادی، افتتاح کرد. اما اولین سالن رسمی سینمای ایران در سال ۱۳۰۵ خورشیدی به نام گراندسینما در تهران ساخته شد. در سال ۱۳۰۸ خورشیدی نیز چند سالن سینما در تهران ساخته شد. از آن جمله سینما «ایران» در لاله‌زار، سینما «مایاک»، و سینما «سپه» که ظرفیت بیش از ۱۱۰۰ نفر را داشت.

نخستین فیلم‌بردار حرفه‌ای سینمایی
خان بابا معتضدی (متولد ۱۲۷۱ خورشیدی در تبریز) در سال ۱۳۰۷ به عنوان نخستین فیلم‌بردار حرفه‌ای و نیز به عنوان یک سینمادار، فعالیت‌های بسیاری انجام داد. وی در سال ۱۳۰۸ خورشیدی فیلم‌برداری نخستین فیلم سینمایی در ایران با نام آبی و رابی به کارگردانی آوانس اوگانیانس را انجام داده است.

ادوار تاریخی سینمای ایران
دهه‌های بیست و سی
در سال‌های بعد از ۱۳۲۲ فعالیت‌های فیلمسازی به دلیل تأسیس چند شرکت سینمایی توسط تعدادی سرمایه‌گذار و همچنین عمومی تر شدن سینما در بین مردم، گسترش یافت. اما متأسفانه از آنجایی که در این گسترش توجه به درآمد و سود حاصل از سرمایه‌گذاری از یک طرف و وضعیت سیاسی جامعه از بعد از کودتای ۲۸ مرداد و تحدید آزادیها، یعنی مهم‌ترین عنصر توسعه فرهنگی، سینمای ایران عمدتاً با محصولاتی عوام پسند و بی محتوا مواجه شد و این عناصر جزو سنت رایج فیلم‌سازی در این دوره گردید. اسماعیل کوشان ساموئل خاچیکیان، هوشنگ کاووسی، فرخ غفاری فیلم‌سازان مطرح این دوره به‌شمار می‌آیند که از این میان اسماعیل کوشان در تثبیت جریان سینمای تجاری عامه‌پسند ایرانی موسوم به فیلمفارسی نقش عمده‌ای داشت.

دهه چهل و پنجاه: گنج قارون و موج نوی سینمای ایران

امیر نادری و بهروز وثوقی و نعمت حقیقی سرِ صحنهٔ تنگسیر (۱۳۵۲)

نوشتار اصلی: موج نوی سینمای ایران
با نمایش گنج قارون در سال ۱۳۴۴، سینمای فیلم‌فارسی اوج خود را تجربه کرد و موجی از فیلم‌های «گنج قارونی» سینماهای ایران را درنوردید. این روند طی سال‌های بعد از فرط تکرار به ابتذال کامل کشیده شد و در سال ۱۳۴۸ با ظهور فیلم‌هایی مانند گاو و قیصر تغییری اساسی کرد؛ جریان تازه‌ای ایجاد شد که موج نوی سینمای ایران لقب گرفت. از سویی تاًسیس کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در سال ۱۳۴۸ فرصت مناسبی برای شکل‌گیری سینمای فرهنگی در ایران شد. همکاری یونسکو با این کانون به عنوان توزیع‌کننده فیلم‌های کودکان در ایران که با اعزام نورالدین زرین‌کلک به بلژیک عملی گردید، تأثیر مهمی بر ارتقاء سطح فرهنگی کانون گذاشت. جریان فرهنگی شکل گرفته از سوی سینماگران پیش‌رو همراه با ایجاد کانون پرورش فکری و همچنین کاهش استقبال عمومی از عناصر سرگرم‌کننده‌ای چون خشونت، سکس، جاهل مسلکی در بین قشرها جوان و بخصوص قشر تحصیل‌کرده کشور عواملی بودند که دست در دست هم، جریان نو و سازنده‌ای را در سینمای ایران طی سال‌های ۵۰ تا ۵۷ به وجود آوردند. سهراب شهید ثالث، بهرام بیضایی، عباس کیارستمی، خسرو سینایی، کامران شیردل، داریوش مهرجویی، ناصر تقوایی، مسعود کیمیایی علی حاتمی، امیر نادری ،فریدون گله، بهمن فرمان آرا، خسرو هریتاش، پرویز کیمیاوی و… از افرادی بودند که با بهانه‌های غیرتجاری نقش اساسی در این جریان داشتند و مقدماتی را فراهم نمودند تا سینمای ایران گام‌های مهمی در سال‌های بعد بردارد.

سینمای پس از انقلاب

«وقتی آدم وارد کادر سینمای امروز ایران می‌شود، بغض می‌کند، همه با یک نظر دیگر به آدم نگاه می‌کنند. برای من آن گذشته‌ها بسیار شیرین است. هم خوب بود و هم زود سپری شد.»
حسن رضیانی دربارهٔ تجربه‌اش از سینمای پس از انقلاب ۱۳۵۷ ایران.

بعد از انقلاب طی سال‌های ۱۳۵۷ تا ۱۳۶۲ به دلیل نبودن ضوابط تدوین شده فیلمسازی، سینمای ایران تقریباً در وضعیتی نابسامان به‌سر می‌برد. پس از سال ۱۳۶۲ با تدوین ضوابط فیلمسازی که با توجه به شرایط پس از انقلاب تنظیم شده بود، عناصری چون خشونت و سکس را اجباراً از سینمای ایران خارج ساخت و از طرف دیگر به دلیل مصادره بسیاری از سینماها و شرکت‌های تولید فیلم و اعمال نظارت دولتی بر آن‌ها به‌طور غیر مستقیم نقش عامل سودآوری در سینما کمرنگ تر شد. این عوامل همراه با تکامل کیفی فیلمسازان دهه پنجاه چون عباس کیارستمی، بهرام بیضایی، مسعود کیمیایی و داریوش مهرجویی تأثیر مثبتی بر روند فیلمسازی در ایران گذاشت که با توجه به محدودیت‌ها، محصولات بدیعی را آفریدند و تحسین منتقدان جهانی را به همراه داشت. در این دوره فیلمسازان جوانی چون ابراهیم حاتمی کیا ، محسن مخملباف ، داوود میرباقری ، جعفر پناهی، مجید مجیدی و ابوالفضل جلیلی که با تمایلات مختلف پا به عرصه فیلمسازی گذاشتند و به مرور با مطالعه و پشتکار توانستند به صورتی هنرمندانه عناصر این هنر را بکار بگیرند، نقش موًثری در این تحول ایفا نمودند.

همچنین برقراری منظم سالانه دست کم یک جشنواره بین‌المللی فیلم که در بهمن ماه هر سال به نام جشنواره بین‌المللی فیلم فجر در کشور برگزار می‌گردد نیز در ایجاد علاقه به سینما در قشر جوان کشور از یکسو و توسعه این هنر نقش مهمی ایفا نموده‌است.

بزرگترین پروژه سینمایی ایران را می‌توان فیلم سینمایی محمد رسول‌الله نام برد.

آموزش فیلم‌سازی
انجمن سینمای جوانان ایران بزرگ‌ترین انجمن فیلمسازی در ایران است که به آموزش فیلمسازی ۷ ماهه و دوره‌های تک‌درس کوتاه مدت و همچنین برگزاری جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه می‌پردازد.

نقش زنان
طی سال‌های بعد از انقلاب فیلمسازان زن مانند رخشان بنی‌اعتماد، پوران درخشنده، تهمینه میلانی، منیژه حکمت، آیدا پناهنده و سمیرا مخملباف و نرگس آبیار حضور جدی‌تر یافتند.

نهادهای صنفی
خانه سینما بزرگترین نهاد صنفی عوامل تولید فیلم سینمایی در ایران است.

فشارها به سینمای ایران
سینمای ایران طی تاریخ صدساله خود فراز و فرودهایی داشته‌است و فیلمهای موفقی قبل و بعد از انقلاب ۵۷ داشته‌است. با این حال این صنعت به رغم تمامی این دشواری‌ها توانسته به وسیلهٔ سینماگران و بازیگران موفق در مجامع بین‌الملل خودی نشان دهد و توفیق‌های قابل قبولی داشته باشد.

موفقیتهای بین‌المللی
از مهم‌ترین رویدادها:
برنده خرس نقره‌ای بهترین کارگردانی جشنواره فیلم برلین برای فیلم طبیعت بی جان ۱۹۷۴ سهراب شهید ثالث
برنده جایزه بهترین فیلم کوتاه از جشنواره مسکو برای فیلم سفر بهرام بیضایی
جایزه خرس نقره‌ای جشنواره فیلم برلین برای فیلم باغ سنگی ۱۹۷۶ پرویز کیمیاوی
جایزه بزرگ بهترین فیلم جشنواره سه قاره نانت، فرانسه، ۱۹۸۹، به فیلم آب، باد، خاک ساخته امیر نادری
جایزه بزرگ بهترین فیلم جشنواره سه قاره نانت، فرانسه، ۱۹۸۵، به فیلم دونده ساخته امیر نادری
برنده جایزهٔ نقرهٔ بهترین فیلم جشنواره سه قاره، فرانسه ۱۹۹۳، برای فیلم سارا داریوش مهرجویی
جایزه پلنگ طلایی جشنواره فیلم لوکارنو، ۱۹۹۷، به فیلم آیینه ساخته جعفر پناهی
جایزه بزرگ بهترین فیلم در جشنواره سه قاره، فرانسه، ۱۹۹۶ به فیلم یک داستان واقعی کار ابوالفضل جلیلی
جایزه دوربین طلایی جشنواره فیلم کن، فرانسه، ۱۹۹۵، به فیلم بادکنک سفید اثر جعفر پناهی
برگزیده شدن بچه‌های آسمان جزء ۵ نامزد نهایی جایزه بهترین فیلم خارجی در اسکار ۱۹۹۸
جایزه روبرتو روسلینی در جشنواره کن، فرانسه، ۱۹۹۲، به عباس کیارستمی به خاطر مجموعه آثارش. جایزه فرانسوا تروفو در جشنواره فیلم جیفونی، ۱۹۹۲، به عباس کیارستمی به خاطر مجموعه آثار
نامزد نخل طلایی جشنواره فیلم کن برای فیلم زیر درختان زیتون ۱۹۹۴ عباس کیارستمی
نامزد جایزهٔ اسکار بهترین فیلمبرداری برای فیلم اویتا ۱۹۹۶ داریوش خنجی
برنده شیر طلایی جشنواره فیلم ونیز برای فیلم دایره جعفر پناهی
برنده نخل طلای جشنواره فیلم کن برای فیلم طعم گیلاس ۱۹۹۷ عباس کیارستمی
برنده جوایز کلیسای جهانی، تقدیرنامه منتقدان بین‌المللی، بهترین فیلم از نگاه تماشاگران و جایزه ویژه از بیست و یکمین جشنواره فیلم مونترال برای فیلم بچه‌های آسمان ۱۹۹۷ مجید مجیدی
برنده جایزه طلایی از جشنواره فیلم توکیو برای فیلم مسافر جنوب ۱۹۹۷ پرویز شهبازی
جایزه دوربین طلایی جشنواره فیلم کن ۲۰۰۰ برای فیلم زمانی برای مستی اسب‌ها بهمن قبادی
برنده جایزه منتقدین جشنوارهٔ فیلم لندن ۲۰۰۲ برای فیلم من ترانه ۱۵ سال دارم رسول صدرعاملی
برنده خرس شیشه‌ای جشنواره بین‌المللی فیلم برلین برای فیلم لاک‌پشت‌ها هم پرواز می‌کنند ۲۰۰۵ بهمن قبادی
برنده خرس نقری برای از جشنواره بین‌المللی فیلم برلین ۲۰۰۸ به فیلم دربارهٔ الی اصغر فرهادی
برنده خرس طلایی راز جشنواره بین‌المللی فیلم برلین ۲۰۱۱ به فیلم جدایی نادر از سیمین
برنده جایزه ویژه فیلم‌های خارجی جایزه گلدن گلوب در سال ۲۰۱۱ به فیلم جدایی نادر از سیمین اصغر فرهادی
دریافت جایزه اسکار ۲۰۱۲ بهترین فیلم خارجی زبان برای فیلم جدایی نادر از سیمین اصغر فرهادی
دریافت جایزه ستلایت ۲۰۱۱ بهترین فیلم برای فیلم جدایی نادر از سیمین اصغر فرهادی
دریافت جایزه سزار ۲۰۱۲ بهترین فیلم خارجی زبان برای فیلم جدایی نادر از سیمین اصغر فرهادی
دریافت جوایز بودیل و دیوید دی دوناتلو ۲۰۱۲ بهترین فیلم خارجی زبان برای فیلم جدایی نادر از سیمین اصغر فرهادی
دریافت جایزه بهترین فیلم از جشنواره فیلم سیدنی، بهترین فیلم از نگاه مردم در جشنواره فیلم ونکوور، فیلم تحسین شده حلقه منتقدان فیلم نیویورک، بهترین فیلم غیر انگلیسی زبان از هیئت ملی بازبینی فیلم در سال ۲۰۱۱
دریافت جایزه قرقاول طلایی جشنواره بین‌المللی فیلم کرالا هند در سال ۲۰۱۳ برای بهترین فیلم پرویز مجید برزگر
دریافت جایزه نخل طلایی کن ۲۰۱۶ (بازیگر مرد) توسط شهاب حسینی برای فیلم، فروشنده،
دریافت جایزه نخل طلایی کن ۲۰۱۶ (فیلمنامه) توسط اصغر فرهادی برای فیلم‌نامه، فروشنده،
جایزه بهترین فیلم در جشنواره فیلم مونیخ به اصغر فرهادی برای فیلم، ,فروشنده، ,
جایزه انجمن ملی نقد فیلم آمریکا به فیلم، ,فروشنده، , اصغر فرهادی
بهترین فیلم جشنواره فیلم پارسی استرالیا به فیلم، ,فروشنده، , اصغر فرهادی
دریافت جایزه اسکار ۲۰۱۷ بهترین فیلم خارجی زبان برای فیلم فروشنده اصغر فرهادی

وضعیت سینماها

گیشه در سینمای ایران (۱۳۹۷–۱۳۶۴)
واحدها: میلیون برگ و میلیون تومان.
سال بلیت‌ها درآمد منبع

۱۳۶۴ ۷۷٫۱ ۵۶۲٫۶ [۱۶]
۱۳۶۵ ۷۸٫۲ ۶۷۱٫۴ [۱۷]
۱۳۶۶ ۸۰٫۳ ۷۲۱٫۰ [۱۸]
۱۳۶۷ ۷۶٫۸ ۷۵۶٫۷ [۱۹]
۱۳۶۸ ۸۰٫۵ ۸۵۵٫۱ [۲۰]
۱۳۶۹ ۸۱٫۱ ۱۲۰۷٫۴ [۲۱]
۱۳۷۰ ۶۶٫۶ ۱۴۶۳٫۱ [۲۲]
۱۳۷۱ ۵۴٫۰ ۱۵۷۴٫۱ [۲۳]
۱۳۷۲ ۵۴٫۸ ۲۴۱۲٫۵ [۲۴]
۱۳۷۳ ۵۷٫۰ ۲۷۹۷٫۰ [۲۵]
۱۳۷۴ ۵۲٫۵ ۳۳۰۳٫۰ [۲۶]
۱۳۷۵ ۴۴٫۷ ۴۴۳۹٫۵ [۲۷]
۱۳۷۶ ۳۹٫۸ ۴۹۹۰٫۰ [۲۸]
۱۳۷۷ ۳۰٫۸ ۶۰۳۴٫۵ [۲۹]
۱۳۷۸ ۳۳٫۸ ۸۱۸۵٫۸ [۳۰]
۱۳۷۹ ۳۲٫۹ ۹۴۵۱٫۹ [۳۱]
۱۳۸۰ ۲۱٫۶ ۸۳۱۴٫۰ [۳۲]
۱۳۸۱ ۱۸٫۰ ۸۵۲۴٫۶ [۳۳]
۱۳۸۲ ۱۳٫۲ ۶۹۵۶٫۰ [۳۴]
۱۳۸۳ ۱۶٫۴ ۱۰۲۵۲٫۹ [۳۵]
۱۳۸۴ ۱۵٫۱ ۱۰۶۲۵٫۸ [۳۶]
۱۳۸۵ ۱۵٫۹ ۱۴۵۵۷٫۴ [۳۷]
۱۳۸۶ ۱۴٫۴ ۱۵۳۲۲٫۳ [۳۸]
۱۳۸۷ ۱۵٫۱ ۲۰۱۹۱٫۲ [۳۹]
۱۳۸۸ ۱۸٫۱ ۳۰۳۴۸٫۴ [۴۰]
۱۳۸۹ ۱۰٫۹ ۲۴۶۴۲٫۷ [۴۱]
۱۳۹۰ ۱۴٫۵ ۳۴۹۴۵٫۱ [۴۲]
۱۳۹۱ ۱۰٫۶ ۳۲۷۱۷٫۰ [۴۳]
۱۳۹۲ ۹٫۶ ۴۱۹۲۷٫۷ [۴۴]
۱۳۹۳ ۱۲٫۶ ۵۵۲۸۴٫۰ [۴۵]
۱۳۹۴ ۱۳٫۳ ۷۲۷۷۳٫۸ [۴۶]
۱۳۹۵ ۲۵٫۸ ۱۶۹۲۷۸٫۰ [۴۷]
۱۳۹۶ ۲۲٫۸ ۱۸۰۵۱۴٫۵ [۴۸]
۱۳۹۷ ۲۸٫۵ ۲۵۰۷۷۲٫۰ [۴۹]

در سال ۱۳۹۲در ایران ۲۴۷ سالن سینما وجود داشته‌است که در ۶۰ شهر ایران پراکنده بوده‌اند و در مقابل، ۱۰۸۱ نقطه شهری ایران فاقد سالن سینما بوده‌اند. شهر تهران و استان تهران بیشترین تعداد سینماهای کشور را دارند و این در حالی است که دو استان خراسان شمالی و کهگیلویه و بویراحمد فاقد سالن سینما هستند. در سال ۱۳۹۱ حدود ۸٫۵ میلیون نفر از سینماهای ایران بازدید کرده‌اند که به این ترتیب مشخص می‌شود که هر ایرانی هر ۹ سال یکبار به سینما می‌رود. در سال ۱۳۹۷ تعداد سینماهای ایران به ۵۵۰ باب افزایش یافته است.

پرفروش‌ترین فیلم‌ها
نوشتار‌های اصلی: فهرست پرفروش‌ترین فیلم‌ها و فهرست پرفروش‌ترین فیلم‌های پویانمایی
فیلم هزارپا ساخته ی ابوالحسن داوودی با فروش ۳۸ میلیاردی در سال ۱۳۹۷ پرفروش ترین فیلم تاریخ سینمای ایران است.

انیمیشن فیلشاه در اکران نوروزی ۹۷ موفق شد پس از ۷ هفته نمایش، رکورد فروش تاریخ انیمیشن ایران را بشکند و به «پرفروش‌ترین انیمیشن سینمای ایران» تبدیل شود. «فیلشاه» در مجموع فروش به بیش از ۸ میلیاردی در گیشه سینماها رسید.

«بهترین» فیلم‌ها

نوشتار(های) وابسته: فهرست فیلم‌هایی که برترین انگاشته شده‌اند § ایران
رأی‌گیری‌های گوناگون برای گزینش برترین فیلم‌های ایرانی نتیجه‌های گوناگونی داشته است.

مجلّهٔ فیلم
نوشتار اصلی: فیلم (ماهنامه سینمایی) § نظرسنجی بهترین فیلم ایرانی

سال ۱۳۸۸

گوزنها
باشو غریبه کوچک
سوته‌دلان
درباره الی
هامون
تنگنا و گاو
ناخدا خورشید
ناصرالدین‌شاه آکتور سینما
آرامش در حضور دیگران و کندو

سال ۱۳۹۸

گوزنها
ناخدا خورشید
باشو غریبه کوچک
درباره الی
هامون
جدایی نادر از سیمین
سوته‌دلان
گاو و اجاره‌نشین‌ها
کندو
فارین پالیسی
از نگاه مجله فارین پالیسی در سال ۲۰۰۹

گاو
گبه
مارمولک
نیمه پنهان
باشو غریبه کوچک
برزخی‌ها
آدم برفی
سنتوری
گوزن‌ها

اسکرین
از نگاه نشریه اسکرین در سال ۲۰۱۱

باران
روسری آبی
متولد ماه مهر
نیمه پنهان
بوی کافور، عطر یاس
سفر قندهار
آینه
عینک دودی
زمانی برای مستی اسب‌ها
باد ما را خواهد برد

اگزماینر
از نگاه نشریه اگزماینر در سال ۲۰۰۹

بچه‌های آسمان
باران
روزی که زن شدم
گاو
ده
رنگ خدا
آفساید
کافه ترانزیت

بی بوک
از نگاه وب گاه بی بوک در سال ۲۰۱۱

کلوزآپ
درباره الی
بچه‌های آسمان
باد ما را خواهد برد‌‌
طعم گیلاس
جدایی نادر از سیمین
بادکنک سفید
پرسپولیس
سلام سینما
جستارهای وابسته

فهرست فیلم‌های توقیف‌شده یا اکران‌نشده سینمای ایران
جشنواره فیلم ایرانی موزه هنرهای زیبای هیوستون
فهرست سینماهای تهران
پویانمایی در ایران
فیلم سه‌بعدی

پانویس

  1. «تاریخ سینما در ایران». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۲ مه ۲۰۱۵. دریافت‌شده در ۲۲ مه ۲۰۱۵.

  2. http://www.sourehcinema.com/Title/Title.aspx?id=138109110003

  3. «گاهشمار سینمای ایران». وبگاه موزه سینمای ایران. بایگانی‌شده از اصلی در ۲ ژوئن ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۹ فروردین ۱۳۹۲.

  4. «تبریز شهر اولن‌هاست». خبرگزاری فارس. ۸ فروردین ۱۳۹۲. دریافت‌شده در ۹ فروردین ۱۳۹۱.

  5. تصاویری از اجساد سینماهای تهران در هیاهوی زندگی پایتخت، دویچه وله فارسی

  6. «تنها گورستان سینمای دنیا کجاست؟». ایسنا.۲۰۱۷-۰۹-۱۲. دریافتشده در ۲۰۱۹-۰۳-۲۴.

  7. تبیان، موسسه فرهنگی و اطلاع رسانی. «امروز در تاریخ (29 اردیبهشت)». article.tebyan.net (به Persian). دریافت‌شده در ۲۰۱۹-۰۳-۲۴.

  8. حسن رضینی، بازیگر نقش «عین‌الله باقرزاده» درگذشت، رادیو زمانه

  9. «دوگانه تصویر زن در سینمای ایران». بایگانی‌شده ازاصلی در ۲۵ اکتبر ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۲۴ اکتبر ۲۰۱۲.

  10. «بزرگترین پروژه سینمایی کشور اکران شد». خبرآنلاین. دریافت‌شده در ۵ شهریور ۱۳۹۴.

  11. همشهری. «آشنایی با انجمن سینمای جوانان ایران». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۴ سپتامبر ۲۰۱۵.

  12. «دفاع سینماگران از فاطمه معتمد آریا در برابر تهاجم تندروها».

  13. [هhttp://www.tabnak.ir/fa/news/317561/هر-ایرانی-چند-سال-یکبار-سینما-می‌رود «هر ایرانی چند سال یکبار به سینما می‌رود؟»]

  14. . عصرایران. ۶ اسفند ۱۳۹۶https://www.asriran.com/fa/news/595143/نگاهی-اجمالی-و-مقایسه-آماری-سینمای-ایران-و-جهان-امروز.

  15. https://www.yjc.ir/fa/news/6565534

  16. https://www.film-magazine.com/archives/articles.asp?id=74

  17. جعفری‌نژاد، «بهترین فیلم‌های زندگی ما»، ۶۶.

  18. Search Results The Top 10 Iranian Movies to Netflix This Weekend

  19. بهترین فیلم‌های ایرانی از نگاه یک نشریه غیر ایرانی

  20. فیلم‌های برتر سینمای ایران از نگاه نشریه اگزماینر

  21. Get to Know Persian Culture: Iranian Movies to Watch Right Now

منابع

پیوند به بیرون

iran history cinema

ورود سينما به ايران

نسل اول سينماداران ايران

نخستين مدرسهٔ سينمايى و فيلم‌بردارى در ايران

اولين تجربه در سينماى ايران

سينماى ايران قبل از دههٔ سى

دوران پس از تثبيت ۱۳۳۱ تا ۱۳۴۷

تولد دوباره

سينماي ايران در فاصله ۱۳۵۷-۱۳۴۸

سينماى ايران بعد از پيروزى انقلاب اسلامى

تاریخ سینمای ایران

مستندسازى از آغاز تا ۱۳۴۵

نخستین سالن سینما در ایران

مضامین اصلی سینمای ایران

تاریخچه عکاسی درایران

مهدی ایوانف

مهین بزرگی

ناصر طهماسب

مهدی آژیر

منوچهر والی زاده

منوچهر زنده دل

مریم شیرزاد

متری شیش و نیم

کیکاووس یاکیده

كيانوش عياری

فیلم های سینمای ایران

فهرستهای سینما ایران

علیرضا باشکندی

عزت‌الله مقبلی

شوکت حجت

سینما فاروس

سعيد شيخ زاده

تاریخچه ورود عکاسی به ایران

تارخچه دوبله در ایران

دوبله

ژرژ پطرسی

زهره شکوفنده

روسی خان، مهدی

رزیتا یاراحمدی

خسرو خسروشاهی

خانه خدا

حمید سمندریان

بهروز افخمی

ایرج ناظریان

اميرمحمد صمصامي

افشین زی نوری

اشکان صادقی

آیدین آغداشلو

آیدین آغداشلو

آغداشلو، آیدین (رشت ۱۳۱۹ش)

آغْداشْلو، آيدين

آیدین آغداشلو

زادروز

رشت ۱۳۱۹ش

ملیت

ایرانی

شغل و تخصص اصلی

نقاش

شغل و تخصص های دیگر

خوشنویس، نویسنده و منتقد هنری

سبک

واقع گرایی جادویی

آثار

مجموعه مقالات (۱۳۷۱ش)؛ کتاب آقالطفعلی صورتگر (۱۳۷۶ش)

گروه مقاله

نگارگری و مجسمه سازی ایران

نقاش، گرافیست، و منتقد هنری ایرانی. به میراث فرهنگی ایران دل‌بسته است. در تذهیب، خوشنویسی، نگارگری، و نقاشی گل و مرغ مهارت دارد. می‌کوشد دگرگونی ناگزیر زمانه، فروپاشی ارزش‌ها، و زوال و مرگ را به‌تصویر کشد. سبک او را واقع‌گرایی جادویی توصیف کرده‌اند. به‌طور نامنظم نقاشی می‌کند و آثارش را به‌ندرت به‌نمایش می‌گذارد. پدر و مادرش مهاجران آذربایجانیِ گریخته از شوروی بودند. تحصیل در دانشکدۀ هنرهای زیبای دانشگاه تهران را نیمه‌کاره رها کرد. کار حرفه‌ای خود را با نویسندگی در ۱۳۴۲ش آغاز کرد، و مقالات بسیاری در باب هنر کلاسیک و هنر معاصر ایران در نشریۀ اندیشه و هنر نگاشت. مجموعه مقالاتش را در ۱۳۷۱ش منتشر کرد. نیز در تهیۀ فیلم‌هایی دربارۀ هنر ایرانیان همکاری داشته است. در ۱۳۷۸ش آثاری را که برای جلد کتاب طراحی کرده بود، در موزۀ هنرهای معاصر تهران به‌نمایش گذاشت. موزۀ رضا عباسی تهران در ۱۳۵۵ش با مدیریت وی پا گرفت. برخی از آثارش در موزۀ جهان‌نمای تهران و موزۀ هنرهای معاصر تهران نگهداری می‌شوند. کتاب آقالطفعلی صورتگر (۱۳۷۶ش) از تألیفات اوست.

اشکان صادقی

بیوگرافی اشکان صادقی

اشکان صادقی 14 شهريور 1355 در تهران چشم به جهان گشود . از همان کودکی دلش به هنر خوش بود و در سال 1376 وارد راديو شد و در سال 1377 به واسطه ی کار نمايشی در راديو به تئاتر راه يافت و با بيش از 20 اجرای صحنه ای عضو پيوسته ی خانه ی تئاتر شد و پس از آن در سال 1381 به دوبله ی آثار انيميشن در بيرون سازمان ، فعاليت های هنری خودش را احيا کرد و با نقش های ماندگاری که در کارهايی نظير : در جستجوی نمو ، کبوتر بی باک و زندگی جديد امپراطور ايفا کرد ، لبخند بچه های ايران شد ...

دوبله هاي ديگه ي اشكان صادقي: افسانه كين شين ، اسمورفها و...

افشین زی نوری

بیوگرافی افشین زی نوری

تولد : 1355، تهران. تحصیلات: لیسانس کامپیوتردانشگاه آزاد تهران. شروع حرفه ای دوبله: 1372. سایرفعالیتها : بازیگری درفیلم سینمائی مرد نامرئی(فریال بهزاد) اجرای برنامه های زنده تلویزیونی از1374، برنامه های کودک و نوجوان شبکه دو ، طعم زندگی ، پل ، مسابقه گوی و میدان و...

این روزها می تونید افشین زی نوری روبه عنوان مجری تو برنامه ردپا۲ که از شبکه تهران پخش میشه ببیند.بعضی آگهی های بازرگانی هم با صدای افشین زی نوریه مثل آگهی همراه اول.

سینماییسریال
مردی با نقاب آهنین (دی کاپریو)ماجراهای اسب سیاه (الک رمزی)
اتاق ماروین (دی کاپریو)پرستاران (پرستار جرارد-تیتراژ)
اگه میتونی منو بگیر (دی کاپریو)کلید اسرار (راوی)
رفتگان (دی کاپریو)گمشده- لاست - (بون)
الماس خونین (دی کاپریو)امپراتور دریا (نیون)
ویل هانتینگ نابغه (مت دیمن)امپراتور بادها (دُجین)
آقای ریپلی با استعداد (مت دیمن)گیوم تل (متیو)
برتری بورن (مت دیمن)متشکرم (دکتر مین‌گوی‌سو)
التیماتُم بورن (مت دیمن)
سه گانه ارباب حلقه‌ها (الیجاه وود)
مرد خانواده (دان چیدل)
گلادیاتُر (جوواکین فینیکس)
کنت منت کریستو (گای پیرس)
ما فرشته نیستیم (شان پن)
تازه وارد (متیو برودریک)
گنده (تام هنکس)
رنگ پول (تام کروز)
هری پاتر و زندان آزاکابان (هری پاتر)

غلام (عامر خان)

اميرمحمد صمصامي

بيوگرافي اميرمحمد صمصامي

تولد : 1341، تهران .

تحصیلات : تحصیل تئاتربازیگری و کارگردانی مرکزآموزش هنردروزارت ارشاد ( فرهنگسرای نیاوران).

شروع حرفه ای دوبله : 1364.

سایرفعالیتها : رادیو از1367 با اجرای نمایشهای رادیویی و داستان شب ، اجرای تلویزیونی برنامه (جلوه هایی از کامپیوتر) و برنامه ویژه ماه رمضان 1378 با مرحوم کنعان کیانی، منوچهروالی زاده ، محمد عمرانی و فریبا متخصص.

فیلم ایرانی : تجارت ( پولاد کیمیایی) ، ترانزیت ( رامبدشکرابی)،و...

فیلم خارجی: شهرپسران ( میکی رونی) ، قتل دربرایتون ( ریچاردآتن بارو) ، نوستالگیا ، دزدان دريايي كارائيب ۱و۲ (اورلاندو بلوم) ، ستاره هاي روي زمين (سلمان خان) و...

جدیدترین کارتون که آقای صمصامی توش گویندگی کرده و نسخه دوبله اش تازه اومده به بازار "دنیای اسرار آمیز آریتی"هست.محصول ۲۰۱۰

ایرج ناظریان

مرحوم ایرج ناظریان (متولد ۱۳۱۴ تهران - مرگ ۱۳۷۰ سوئد) از دوبلورهای قدیمی ایرانی بود که از سال ۱۳۴۱ کار دوبله را آغاز کرد.

صدایی بم و پر طنین، بسیار گرم و خوش*آهنگ (و خسته) با تکنیک گویندگی بسیار بالا و بیشتر گوینده نقش*های مردانه، پرصلابت و گاهی خشن. با اینکه ایشان در اکثر فیلمها بدون تغییر صدا حرف میزدند ولی صدایشان به روی هر کاراکتری که میگفتند می نشست مانند گویندگی بجای اکثر فیلمهای چارلز برانسون که انصافا بی نظیر بود و کار عالی ایشان گویندگی بجای عنایت بخشی در فیلم سناتور می باشد

دیگر آثار این استاد بنام :

چارلز برانسون (عبور از بریکات ، دوران سخت ، آقای مجستیک ، تله مرگ ، فرار بزرگ ، آفتاب سرخ ، بوفالوی سفید ، متخصص)

رابرت میچام (آخرین قارون ، یاکوزا ، خدا می داند آقای آلیسون ، چمن همسایه سبزتر است ، رودخانه بدون بازگشت ، خواب بزرگ)
آنتونی کویین (آتیلا ، توپ های ناوارون ، زنده باد زاپاتا ، لورنس عربستان)
لینو ونتورا (ارتش سایه ها ، همه خطرات را طبقه بندی کن، دسته سیسیلی ها)
لی ماروین (حرفه ای ها ، جهنم در اقیانوس آرام ، پول تو جیبی)
برت لنکستر (ترن ، بندباز ، عقرب ، فرودگاه)
جین هاکمن (رابط فرانسوی 2 ، بازی بزرگان)
چارلتون هستون (بیسکویت سبز ، دو دقیقه مهلت)
ریچارد هریس (گذرگاه کاساندرا ، کوسه خشمگین)
ریچارد ویدمارک (جیب بر خیابان جنوب ، قتل در قطار سریع السیر شرق)
سیلوستر استالونه (مشت ، راکی 2 ، فرار به سوی پیروزی)
گریگوری پک (شجاعان ، موبی دیک ، تنگه وحشت)
ویلیام هولدن (این گروه خشن ، طالع نحس 2)
اورسون ولز (همشهری کین)
رابرت دنیرو (شکارچی گوزن / دوبله اول)
مارلون براندو (پدرخوانده) در نقش دون کورلئونه
لارنس اولیویه (دونده ماراتن) به نقش دکتر کریستین زل
پیتر فینچ (شبکه) به نقش هووارد بیل
گری کوپر (ماجرای نیمروز / دوبله اول) به نقش مارشال ویل کین
رابرت دووال (اینک آخرالزمان / دوبله اول)
ویتوریو گاسمان (برنج تلخ)
راک هادسن (آخرین غروب)
جان گیلگاد (ژولیوس سزار) به نقش کاسیوس
آندری پوپوف (اتللو) به نقش یاگو
ریچارد برتون (خرقه)

جیسون روباردز (جولیا) به نقش دشیل همت
رابرت شاو (آرواره ها) به نقش شکارچی کوسه
توشیرو میفونه (سریر خون)
جیسون میلر (جن گیر) به نقش پدر کاراس
جان ماریا وولونته (مسیح در ابولی توقف کرد)
کرک داگلاس (بیست هزار فرسنگ زیر دریا)
پل نیومن (هامبره / در ایران : مرد)

سیدنی پواتیه (آنها مرا آقای تیبس خواندند)

داوود رشیدی (فرار از تله ، کندو ، گل های داوودی ، هزاردستان)
فرج الله سلحشور (پرواز در شب) در نقش مهدی نریمان
جمشید هاشمپور (نقطه ضعف) در نقش مربی

بهروز افخمی

افخمی، بهروز (تهران ۱۳۳۵ش)

بهروز افخمی

زادروز

تهران ۱۳۳۵ش

ملیت

ایرانی

شغل و تخصص اصلی

کارگردان سینما

آثار

عروس (۱۳۶۹)- گاو خونی (۱۳۸۲)

گروه مقاله

سینما

افخمی، بهروز‌ (تهران ۱۳۳۵ش)

افخمي، بهروز‌

کارگردان سینمای ایران. فعالیت خود را با سمت مدیر تولید، تدوینگر و مسئول گروه فیلم و سریال در تلویزیون آغاز کرد. وقتی‌ ملودرام‌ عروس‌ (۱۳۶۹) را با توجه‌ به‌ تشابه‌ موضوع‌ آن‌ با تعدادی‌ از فیلم‌های ‌دهه‌های‌ ۱۳۳۰ و ۱۳۴۰ سینمای‌ ایران‌ ساخت‌، معتقد بود در اثر هنری‌ لحن بیش‌ از هر چیز دیگر‌ اهمیت‌ دارد. افخمی با این‌ اعتقاد که‌ سینما ابزاری‌ برای‌ بیان‌ عقاید فیلم‌ساز است‌ و نه‌ خودنمایی،‌ فیلم‌های‌ روز فرشته‌ (۱۳۷۲)، روز شیطان‌ (۱۳۷۳) را با الگوبرداری‌ از سینمای‌ غرب ‌ساخت‌، و سپس جهان‌ پهلوان‌ تختی‌ (۱۳۷۶) و فیلم ‌جنجالی‌ شوکران‌ (۱۳۷۸) را کارگردانی کرد. افخمی‌ در انتخابات‌ ششمین‌ دورۀ‌ مجلس ‌شورای‌ اسلامی‌ ‌نمایندۀ‌ مردم‌ تهران‌ شد، و در آخرین ماه‌های نمایندگی‌اش فیلم گاو خونی (۱۳۸۲) را ساخت.

حمید سمندریان

سَمندریان، حمید (تهران ۱۳۱۰‌ـ۱۳۹۱ش)

سَمندريان، حميد

حمید سَمندریان

زادروز

تهران ۱۳۱۰‌ش

درگذشت

۱۳۹۱ش

ملیت

ایرانی

تحصیلات و محل تحصیل

کارگردانی تئاتر، کنسرواتوار عالی دولتی موسیقی و هنرهای نمایشی هامبورگ

شغل و تخصص اصلی

کارگردان تئاتر

شغل و تخصص های دیگر

مدرس تئاتر

فعالیت‌های مهم

تشکیل گروه تئاتر پاسارگاد با پری صابری

آثار

دوزخ نوشتۀ ژان پل سارتر؛ اشباح اثر هنریک ایبسن

گروه مقاله

تئاتر

خویشاوندان سرشناس

هما روستا (همسر)

کارگردان ایرانی و مدرس تئاتر. به نمایش‌نامه‌نویس‌های مدرن آلمانی‌زبان، که در آثارشان خصوصیات انسان معاصر و نابسامانی‌‌های دنیای آشوب‌زدۀ قرن ۲۰ را بازتاب می‌دهند، علاقه بیشتری داشت. به‌همراه پری صابری در ‌۱۳۴۱ش «گروه تئاتر پاسارگاد» را تشکیل داد، و تا ۱۳۴۸‌ش با آنان همکاری کرد. آشنایی‌ سمندریان با تئاتر، از کلاس‌های درس بازیگریِ «تئاتر سعدی» آغاز شد. سپس به آلمان رفت، و پس از گذراندن دورۀ مقدماتی مدرسۀ ماکس راینهارد در برلین عازم هامبورگ شد. در کنسرواتوار عالی دولتی موسیقی و هنرهای نمایشی به‌تحصیل پرداخت و در رشتۀ کارگردانی فارغ‌التحصیل شد. در ۱۳۳۹‌ش به ایران بازگشت و نمایش‌های ذیل را بر روی صحنه برد: دوزخ نوشتۀ ژان پل سارتر، اشباح اثر هنریک ایبسن، آندورا نوشتۀ ماکس فریش، که جایزۀ بهترین نمایش خارجی در ۱۳۴۶‌ش به آن اهدا شد؛ هرکول و طویلۀ اوجیاس اثر فردریک دورنمات، نگاهی از پل نوشتۀ آرتور میلر، مرغ دریایی اثر آنتوان چخوف، باغ وحش شیشه‌ای نوشتۀ تنسی ویلیامز، و کرگدن، اثر اوژن یونسکو. از ۱۳۴۸‌ش بیشتر وقت خود را به تدریس در دانشگاه اختصاص داد و با هنرجویانش نمایش‌هایی را بر روی صحنه برد. سمندریان در ۱۳۶۸‌ش فیلم تمام وسوسه‌های زمین را ساخت و در دهۀ ۱۳۷۰‌ش آموزشگاه آزاد بازیگری دایر کرد. بسیاری از چهره‌های بازیگری سه دهه‌ی اخیر از شاگردان او یا آموزشگاه بازیگری او بوده‌اند. هما روستا همسر وی بوده است.

خانه خدا

فیلم خانه خدا

خلاصه داستان : نمایش مراحل مختلف مراسم حج، از آماده شدن زائران، از هر نژاد و کشور در سنین مختلف، تا ورود آنها با کشتی و هواپیما به عربستان سعودی و خانه خدا و انجام واجبات حج و بازگشت مسلمانان جهان به کشورهایشان بعد از پایان مراسم

کارگردان : جلال مقدم
نویسنده : جلال مقدم
تهیه کننده : ابوالقاسم رضایی
سال ساخت: ۱۳۴۵
مدت : ۹۰ دقیقه

خسرو خسروشاهی

بیوگرافی استاد خسرو خسروشاهی

تولد : 1320، تهران. شروع حرفه ای دوبله : 1340، ویژگی صدا: صدای منحصربه فرد برای ستاره های جوان و خوش سیما. نقشهای شاخص : گوینده نقشهای اول به جای آلن دلون (یوزپلنگ ، عقرب ، موجی ازاسکناس، دسته سیسیلی ها، استخر ، آفتاب سوزان ، اسلحه بزرگ ، سامورایی، پلیس ، دایره سرخ) ، آل پاچینو( پدر خوانده ، بعدازظهرنحس، مترسک ، مخمصه ، بی خوابی ، نفوذی) ، کوین کاستنر( با گرگها می رقصد، جی اف کی)، استیو مک کویین (نوادا اسمیت)‌، داستین هافمن( کریمرعلیه کریمر ، کابوی نیمه شب ، لنی) ، رابرت ردفورد( سرقت الماس)، فرزان دلجو، آمیتاب بچن ، شاهرخ خان ، آرجون رامپال ، جان آبراهام ، عامرخان و... مدیریت دوبلاژ بسیاری از آثارارزشمند تاریخ دوبله ایران مانند مردی برای تمام فصول، جن گیر، پاپیون، گلهای آفتاب گردان ، گتسبی بزرگ، تمام مردان رئیس جمهور، شبکه ، جی اف کی ، آمارکورد، آینه ، استاکر، نوستالگیا، پدرخوانده 2و3و...

رزیتا یاراحمدی

رزیتا یاراحمدی

رزیتا یاراحمدی دوبلور
رزیتا یاراحمدی

رزیتا یاراحمدی دوبلور ,خواهر آزیتا یار احمدی و فرزند محمد یاراحمدی و علیرضا باشکندی همسر خواهر خانم یاراحمدی که از خانواده دوبله ایران هستند متولد 1346 می باشد.

از دهه 60 وارد عرصه دوبله شد و علاوه بر دوبله در صبح جمعه با شما هم حضور داشت.

تاریخ تولد

رزیتا یاراحمدی در تاریخ 1346 در تهران به دنیا آمد اما ریشه ای خرم آبادی دارند.

اعضای خانواده

محمد یاراحمدی

پدر خانم یاراحمدی یکی دیگر از دوبلورهای صنعت دوبله در ایران هستند.

محمد یاراحمدی پدر رزیتا یاراحمدی
محمد یاراحمدی

علیرضا باشکندی

علیرضا باشکندی همسر خواهر رزیتا یاراحمدی دوبلور هستند.

علیرضا باشکندی شوهر خواهر رزیتا یاراحمدی
علیرضا باشکندی

آزیتا یاراحمدی

آزیتا یاراحمدی خواهر خانم رزیتا یاراحمدی از اهالی دوبله ایران هستند.

آزیتا یاراحمدی خواهر رزیتا یاراحمدی
آزیتا یاراحمدی

نمونه صدای خانم رزیتا یاراحمدی

نمونه کارهایی از خانم یاراحمدی در دسته بندی زیر

کارتون

  • کارتون هاکلبریفین در نقش هاکلبریفین

  • کارتون سرزمین کوچولوها در نقش ممول

  • کارتون زنان کوچک در نقش سارا

  • کارتون بیل کوچولو در نقش بیل

  • کارتون دامبو

  • کارتون رمی در نقش دوست رمی

  • کارتون بچه های کوه تاراک در نقش جیل (نقش جکی بر عهده خواهر ایشان آزیتا یاراحمدی بود)

  • کارتون افسانه توشیشان در نقش چیبی

  • کارتون دوقلوهای افسانه ای در نقش جولی

  • کارتون ایکیوسان در نقش سایو

  • کارتون بینوایان در نقش کوزت

  • کارتون فردی مورچه سیاه نقش کفشدوزک

  • کارتون پوم پوم در نقش رزی

  • کارتون حمله به تایتانها

  • کارتون نیک و نیکو

  • کارتون باخانمان در نقش روزالی

  • کارتون چوبین در نقش پروانه

  • کارتون ماسک

  • کارتون خاله ریزه در نقش لی لی

  • کارتون بابالنگ دراز در نقش سالی

  • کارتون ستاره کوچولو که از شبکه دو سیما پخش میشد نقش ستاره کوچولو

  • کارتون صندوق پست در نقش صندوق پست

  • کارتون هایدی

  • کارتون میکروبی

رزیتا یاراحمدی ,دوبلور

سریالها و فیلمها

  • فیلم سحرآمیز نقش کانی

  • فیلم تنها در خانه

  • فیلم دلبر

  • فیلم شهر اشباح در نقش هاکو

  • سریال مامور انتقال

  • سریال مزد ترس نقش زهرا دختر سروان محمدی

  • سریال الیور توئیست

  • فیلم همه دختران من

  • سریال خان الحریر

  • سریال پزشک دهکده در نقش کالین

  • سریال خانم مارپل در نقش پاملا

  • سریال کاش و کاشکی

  • سریال سیاه قشنگ

  • سریال خانواده رابینسون

  • سریال هلیکوپتر پلیس

  • سریال سیلاس

  • فیلم قلعه پنهان

روسی خان، مهدی

روسی‌خان، مهدی (تهران ۱۲۵۴ـ ۱۳۴۶ش)

مهدی روسی خان
زادروزتهران ۱۲۵۴ش
درگذشت۱۳۴۶ش
ملیتایرانی
نام‌های دیگرایوانف
شغل و تخصص اصلیعکاس
شغل و تخصص های دیگرفیلمبردار
گروه مقالهسینما

(نام دیگر: ایوانف) عکاس و فیلم‌بردار ایرانی. از پدری انگلیسی و مادری روس به‌دنیا آمد. مؤسس سینمای عمومی در ایران و سینما فاروس بود. پس‌ از میرزاابراهیم‌خان،‌ مسئول قسمت عکاس‌خانۀ دارالفنون و عکاس‌باشی دربار شد، و عکاس‌خانه‌ای‌ نیز برای‌ استفادۀ‌ اشراف‌ در فروردین‌ ۱۲۸۶‌ش دایر کرد. با یک‌ دستگاه نمایش (سینماتوگراف) و پانزده‌ حلقه‌ فیلمِ ‌صامتِ کوتاه، کارش‌ را با نمایشِ‌ فیلم‌ برای ‌اهل‌ دربار و حرم‌ محمدعلی‌شاه‌ ادامه‌ داد و به‌همین ترتیب شب‌ها دستگاه‌ را با دعوتِ‌ اعیان‌ و رجال‌ به‌ منزل‌ آنان می‌برد. در مهر ۱۲۸۶‌ش با اجاره‌‌کردنِ ‌خانه‌ای‌ در ابتدای‌ خیابان‌ فردوسی (علاالدوله)‌ تماشاخانۀ‌ عکس‌ متحرک‌ و سپس سالن‌ جدیدی‌ در خیابان‌ ناصری‌، در حیاط‌ دارالفنون، ‌افتتاح‌ کرد. پس از ناآرامی‌ها و جنجال‌های سیاسی در زمان محمدعلی‌شاه،‌ ابتدا سینمای‌ خود را در دروازۀ قزوین‌ تعطیل کرد. پس از آن در اوایل‌ ۱۲۸۸‌ش محل سینما فاروس را واگذار کرد و وسایل خود ‌را به‌ ژرژ اسماعیلیف‌ و امیرخان‌ فروخت. در ۱۲۹۱‌ش به‌ فرانسه‌ رفت ‌و در کسوت‌ گماشتۀ‌ همسر محمدعلی‌شاه‌ تا آخر عمر در آن‌جا ماند.

زهره شکوفنده

زهره شکوفنده

بابا لنگ دراز عزیزم
تمام دلخوشی دنیای من به این است که ندانی و دوستت بدارم!
وقتی میفهمی و میرانی ام چیزی درون دلم فرو میریزد … چیزی شبیه غرور!

زهره شکوفنده صداپیشه و دوبلور جودی ابوت که با طنین زیبای صدایشان احساسات این دختر سرزنده و باهوش را به خوبی منتقل می­کرد و قدرت همزادپنداری عجیبی را در آدمی بر میانگیخت.

زندگینامه

زهره شکوفنده (زادهٔ ۱۳۲۹، تهران) صداپیشهٔ ایرانی است که تا کنون در بیش از ۲۰۰۰ اثر حضور داشته‌است. او علاوه بر صداپیشگی مدیر دوبلاژ نیز بوده‌است.ایشان دختر حشمت الله شکوفنده گوینده سابق تلوزیون که آخرین فعالیتشون در سال ۱۳۶۳ بوده و خواهر کامبیز شکوفنده دوبلر سیما می­باشد.

زهره شکوفنده اوایل انقلاب در فیلم‌های ویدئویی که در مستر فیلم و تحت مدیریت ایرج ناظریان دوبله می‌شد در نقش‌های ماندگار صحبت کرد که پس از سه دهه هنوز طراوت خود را حفظ کرده‌اند.

او همچنین در فیلم‌ها و مجموعه‌های تلویزیونی ایرانی و خارجی به جای بازیگران مطرح گویندگی نموده و نیز در بسیاری از موارد سرپرست گویندگان بوده‌است.

فعالیت ها

برخی از مجموعه‌ها و فیلم‌هایی که وی در آن‌ها به ایفای نقش پرداخته و یا گویندگان را سرپرستی کرده‌است به شرح زیر است:

افسانه…….امیلی براونینگ (۲۰۱۵)
جاذبه…….ساندرا بولاک (۲۰۱۴))
آقا و خانم اسمیت …….آنجلینا جولی(۲۰۰۵))
توریست …….آنجلینا جولی
سالت …….آنجلینا جولی
پلید …….آنجلینا جولی
تحت تعقیب …….آنجلینا جولی
سریع و خشمگین ۶ …….جینا کارانو
ایمیل داری …….مگ رایان
تلقین …….ماریون کوتیار
هنوز آلیس …….جولیان مور
بدون توقف …….جولیان مور
دنیای ژوراسیک …….برایس دالاس هاوارد
مورد عجیب بنجامین باتن …….کیت بلانشت
جعبه …….کامرون دیاز
بوسه فرانسوی …….
پارکر……جنیفر لوپز
خدمتکاری در منهتن……جنیفر لوپز
طراح مراسم ازدواج……جنیفر لوپز (۲۰۰۱)
کیت و لئوپولد…….مگ رایان (۲۰۰۱)
دورویی…….جولیا رابرتس
لبخند مونا لیزا…….جولیا رابرتس
ناتینگ هیل…….جولیا رابرتس (۱۹۹۹)
اعترافات یک ذهن خطرناک…….جولیا رابرتس (۲۰۰۲)
عروس فراری…….جولیا رابرتس (۱۹۹۹)
اوج (۲۰۰۵)
ترس روی شهر (۲۰۰۵)
شوهر ایتالیایی (۲۰۰۴)
طلاق با عشق (۲۰۰۳)
جسارت (۲۰۰۳)
شیاد (۲۰۰۲)
گاهی خوشی گاهی غم (۲۰۰۲)
بوسه اژدها (۲۰۰۱)
خاطرات (۲۰۰۱)
دزدان (۲۰۰۱)
مرد شهر (۲۰۰۱)
خاطرات (۲۰۰۱) به عنوان سرپرست گویندگان
از وهم تا وحشت (۲۰۰۰)
شکلات (۲۰۰۰)
این کودک را دعا کنید (۲۰۰۰)
به دل بگو چه کار کنه (۱۹۹۹)
آوای قلب‌ها (۱۹۹۹)
نامه‌هایی از یک قاتل (۱۹۹۸)
گلوریا (۱۹۹۸)
از اعماق (۱۹۹۷)
آزار (۱۹۹۷) به عنوان سرپرست گویندگان
اتاق ماروین (۱۹۹۶)
گناه (۱۹۹۲)
بابا لنگ دراز(۱۹۹۰)
کوه نشین (آخرین مرد) (۱۹۸۶)
ضارب (۱۹۸۳)
کینگ کونگ (۱۹۷۶)

۳۵کشور بزرگ (۱۹۵۸)

سریال های زهره شکوفنده

دونگ یی (دونگ یی)
گمشده (۲۰۰۴-۲۰۱۰)
سرنوشت (مجموعه تلویزیونی) (۲۰۰۹)
افسانه خورشید و ماه (آری)
سرنوشت یک مبارز (سرپرست گویندگان) (ملکه ساتک بی) (۲۰۱۱)
دختر امپراتور (مدیر دوبلاژ) (چائه هوا) (۲۰۱۵)
پزشک دهکده……..جین سیمور و (مدیر دوبلاژ)

ژرژ پطرسی

ژرژ پطرسی

بی شک همه ما طنین صدای زیبای ، روباه دوست داشتنی و قهرمان کودکی هایمان را به یاد می آوریم ، رابین هوود افسانه ایی … صاحب این صدا خاطرات طلایی کودکی هایمان را رقم زده ، ژرژ پطرسی متولد سال ۱۳۳۲ در تهران ، وی دانش آموخته رشته تئاتر در دانشکده هنرهای زیباست ، صدای جوان و با طروات پطرسی در نقش های متفاوتی شندیده ایم ، علاوه بر گویندگی و دوبله او مدیریت دوبلاژ بسیاری از فیلم های ایرانی و خارجی را نیز بر عهده داشته ، از نخستین فیلم های سینمایی که مدیریت نموده فیلم عروس بهروز افخمی بود و همچنین سریال خاطره انگیز گل پامچال می باشد.

فیلم های ایرانی :

ناخدا خورشید(علی نصیریان) – شوکران(صدای پشت خط تلفن که در یک هتل با مهندس تماس می گیرد) – جهان پهلوان تختی(گوینده متنی که روی تصاویر تختی خوانده می شود / که در این فیلم خود پطرسی را هم در استودیو نشان می دهد)

انیمیشن :

رابین هود/دوبله دوم – ماسک(نقش ماسک – با تکیه کلام : یکی جلو منو بیگیره

فیلم های سینمایی:

هریسون فورد (فراری (فیلم)

فارست ویتاکر (گوست داگ)

دنزل واشینگتون (کمانه)

اسکار ورنر (فارنهایت ۴۵۱)

ارول فلین (ماجراهای رابین هود)

ادوارد فاکس (روز شغال)

نیکلاس کیج (شهر فرشتگان)

آلن دلون (آرماگدون)

جان هرت (مردی برای تمام فصول)

علی نصیریان (ناخدا خورشید)

انوشیروان ارجمند (سریال امام علی)

علیرضا شجاع نوری (روز واقعه)

شخصیت فرمانده (دیده بان / ابراهیم حاتمی کیا)

شخصیت رابین هود (کارتون رابین هود)

شخصیت اصلی ماسک (کارتون ماسک)

شخصیت مارتی (سریال سوداگران)

شخصیت بنتون فریزر (سریال به سوی جنوب)

منصور والا مقام ( سریال هزاردستان)

محمد صادقی (بن مطیع/مجموعه مختارنامه)

به عنوان مدیر دوبلاژ

عروس (بهروز افخمی)

سریال روزی روزگاری (امرالله احمدجو)

امپراطور و آدم کش (چن کایگه)

اوینار (شهرام اسدی)

برخورد( سیروس الوند)

مجسمه (ابراهیم وحیدزاده)

بلوف (ساموئل خاچیکیان)

سوءظن (کاظم معصومی)

صلیب طلایی (عبدالله باکیده)

بازی و گویندگی در فیلم جهان پهلوان تختی (بهروز افخمی)

دیدار (محمدرضا هنرمند) روز واقعه (شهرام اسدی)

دوبله

دوبله در فیلم، قرار دادن صدای افرادی دیگر (به نام دوبلور) به جای صدای اصلی بازیگران است. دوبله اغلب با تغییر زبان فیلم همراه است.
اما در گذشته به علت مرسوم نبودن صداگذاری سر صحنه بسیاری از فیلم‌ها به همان زبان اصلی خود دوبله می‌شدند. از جمله این فیلم‌ها می‌توان به فیلم‌های چون دستفروش و بسیاری از فیلم‌های دهه شصت و پیش از آن در ایران اشاره کرد.
انواع دوبله

دوبله به دو صورت همزمان و ناهمزمان انجام می‌گیرد.
در دوبله همزمان صدای جایگزین باید با حرکات لب افراد داخل فیلم هماهنگ باشد.در گذشته برای انجام این نوع دوبله نواری صوتی برای صداهای جانبی فیلم تهیه می‌شد. اما اکنون چون در بیشتر فیلم‌های روز دنیا نوار گفتار و نوار صداهای جانبی جداگانه تهیه می‌شوند صرفا نوار گفتار عوض می‌شود.
در دوبله غیر همزمان لزومی بر تطبیق صدای جایگزین با حرکات لب افراد فیلم نیست. در این نوع دوبله صدای اصلی فیلم قطع نمی‌شود و تنها از شدت آن کاسته می‌شود.دوبلهٔ فیلم‌های مستند اکثرا دوبله ناهمزمان است. از این دوبله در برخی کشورها از جمله روسیه برای فیلم‌های سینمایی و سریال‌ها استفاده می‌شود.در دوبله ناهمزمان فیلم‌های داستانی بیشتر اوقات یک نفر و یا دو نفر(یک زن و یک مرد) بجای تمامی نقش‌ها حرف می‌زنند.

تارخچه دوبله در ایران

تاریخچه دوبله

ردپای هنر دوبلاژ ایران را می‌توان از ابتدای دهه 1310 دنبال كرد. آغاز این امر به سال 1309 و ورود نخستین فیلم ناطق به ایران برمی گردد.در این سال با افتتاح سینما پالاس در ایران، این پدیده جدید پس از این كه 3 سال از ناطق شدن سینما در ایران می‌گذشت وارد ایران شد و در همه نقاط دنیا با استقبال زیاد علاقه‌مندان روبه رو گردید. در این زمان سالن‌های سینما برای فهم موضوع فیلم‌ها از وجود یك نفر مترجم استفاده می‌كردند كه هنگام نمایش، قصه فیلم را با صدای بلند برای تماشاگران تعریف می‌كرد.

مدتی بعد ترجمه میان فیلم‌ها متداول شد. به این صورت كه پس از چند دقیقه‌ای كه از نمایش فیلم می‌گذشت نوشته‌ای روی پرده ظاهر می‌شد و خلاصه آنچه كه گذشته بود در چند جمله به زبان فارسی پدیدار می‌شد البته این مطالب را اكثر تماشاگران نمی­‌توانستند بخوانند به این ترتیب حضور فردی با سواد جهت خواندن این متون در سالن سینما ضروری شد. اما مردم این روش ابتدایی را نمی‌پسندیدند شیوه زیرنویس هم مقرون به صرفه نبود. ضمنا اختصار جملات نمی‌توانست عطش تماشاگران را سیراب كند نخستین نمونه‌های نمایش فیلم با گفتار فارسی مربوط به پیش از شهریور 1320 می‌شود كه سینماهای تهران فیلم خبری مربوط به افتتاح راه آهن ایران را با این شیوه نمایش دادند. همچنین در دوران جنگ جهانی دوم تعداد زیادی از فیلم‌های خبری متفقین با گفتار فارسی در سینماهای كشور نمایش داده شد. از اوایل دهه 1320 تعدادی از جوانان علاقه‌مند، به فكر دوبله فیلم افتادند و نخستین شخصی كه در این زمینه پیشگام شد، اسماعیل كوشان بود كه سال 1325 یك فیلم فرانسوی به نام یومیه راندوو ساخته هانری دوكوان را در استانبول تركیه، به فارسی دوبله كرد و نام آن را برای پخش در تهران به دختر فراری تغییر داد.

علت انتخاب تركیه این بود كه در آن كشور چند سالی بود كه تكنیك دوبلاژ رایج شده بود و برخلاف ایران دارای استودیوهای مجهز دوبلاژ بود. دوبله این فیلم حدود یك سال طول كشید و تعدادی از دانشجویان ایرانی و یونانی مقیم استانبول در آن گویندگی كردند مدتی بعد كوشان چند فیلم را در قاهره دوبله كرد و به ایران فرستاد سپس سال 1325 با وارد كردن تجهیزات فنی صدابرداری، استودیویی به نام میترا در تهران تاسیس و به كمك پرویز خطیبی نمایشنامه نویس مشهور آن زمان تا سال 1330 حدود 10 فیلم را در آن استودیو دوبله كرد. مقارن با این تلاش‌ها در تهران، عده‌ای از جوانان دوستدار سینما نیز اقدام به تاسیس استودیوی دوبلاژ فیلم كردند.

نخستین گام آنها منجر به راه اندازی استودیو ایران نو فیلم در تیرماه 1322 شد. بنیانگذاران اولیه این استودیو منصور مبینی و جلال مغازه‌ای بودند تلاش‌های آنها در سال 1327 به بار نشست. در این مدت با اضافه شدن میرسپاسی، حسین دهلوی، محمد علی، بهاءالدین شریعتمداری، مجتبی بدیعی، فاضل سرجویی، احمد شیرازی، امیر قاسم خانی و عطاءالله زاهد و ساخت دستگاه‌های فنّی، این افراد موفق شدند فیلمی به نام مرا ببخش محصول سینمای فرانسه را به عنوان نخستین محصول خود اكران كنند. در سال 1328 عطاءالله زاهد به همراه برادران ضیاءالواعظین، شیرازی، خانی، مغازه‌ای و سعید غیاثی، استودیو آریافیلم را تاسیس و فیلم آهنگ شهرزاد را دوبله كردند كه نسبت به كارهای پیشین به مراتب حرفه‌ای تر و قابل قبول‌تر بود. به این ترتیب با حرفه‌ای شدن تدریجی تكنیك دوبلاژ فیلم در ایران و استقبال فراوان مردم از اوایل دهه 1330 استودیوهای دوبلاژ یكی پس از دیگری در تهران گسترش یافتند و با بهره‌گیری از بازیگران سینما رادیو و تئاتر اقدام به دوبله فیلم‌های خارجی كردند.

در آن سال‌ها دوبله فیلم در ایتالیا بسیار پیشرفته بود به همین سبب شخصی به نام آلكس آقابابیان سال 1331 به رم رفت و در آنجا تشكیلات دوبلاژ را به نام داریوش فیلم راه اندازی كرد و به كمك دانشجویان ایرانی مقیم رم، فیلمی به نام فریدون بینوا را دوبله و روانه سینماهای تهران كرد. این فیلم به دلیل تغییر اساسی شخصیت‌ها از ایتالیایی به ایرانی با استقبال فوق العاده سینماروها روبه رو شد. با رونق گرفتن كار دوبلاژ فیلم در رم تعدادی از دوبلورهای ایران به آن سامان مهاجرت كردند و این امر باعث بالاتر رفتن كیفیت دوبله فارسی در رم شد. پس از طی دورانی نسبتا طولانی از اوایل دهه 1340 دوبلاژ فارسی در ایتالیا متوقف شد این اتفاق مقارن با تشكیل سندیكای گویندگان فیلم در تهران و آغاز دوران طلایی دوبلاژ در ایران بود پیشرفت دوبله در ایران با توجه به حساسیت و دقت فراوان دوبلورهای وقت شرایطی را پیش آورد كه دوبله ایران به واسطه كیفیت خوب و استقبال مخاطبان به دوبله‌ای شاخص و تاثیرگذار در دنیا تبدیل شود.

تا زمان نمایش اولین فیلم ناطق (۱۹۲۷ م‌) سینما نوعی وسیله سرگرمی و شاید صنعتی فرض می‌شد و این‌که مخترعان سینما می‌دانستند که اختراع آنها ناقص است، هر چند اولین فیلمبرداری‌های برادران لومیر به آغاز عصر سینمای «صامت» منجر شد، اما نکته همین جاست: سینمای صامت سینمایی بود که از صدا در شکل کنونی آن بی‌بهره بود و تلاش‌های مخترعانی مثل ادیسون برای ساخت دستگاه ضبط صوت، نشان می‌دهد که آنها در پی رفع این نقیص بودند. دستگاهی نیاز بود که بتوان صدای فیلم را روی آن ضبط کرد؛ البته همان موقع هم آدم‌های عاقلی بودند که می‌فهمیدند بین صدای سر صحنه و صدایی که در استودیو روی فیلم آمده، از لحاظ کیفیت تفاوت‌های روشنی هست. چنین بود که چاپلین تنها سکانس ناطق در فیلم «عصر جدید» را در استودیو صداگذاری کرد.

مسأله این بود ‌که یافتن راه حل مناسب برای صداگذاری قدری طول کشید. بعد از نمایش اولین فیلم ناطق، دوران جالبی آغاز شد. «بونوئل» تعریف می‌کند که چطور در هالیوود از هر فیلم، نسخه‌های متعددی به زبان انگلیسی، فرانسوی و اسپانیایی تولید می‌شد. برای این کار، فیلمنامه در اختیار بازیگرانی قرار می‌گرفت که انگلیسی، فرانسوی و اسپانیایی زبان بودند و هر گروه، فیلم را به زبان خود تولید می‌کرد ولی زیاد طول نکشید که تکنیک صداگذاری (دوبله) ابداع شد. از این طریق براحتی می‌شد گفتار مورد نظر را با کیفیت بهتر از صدای سر صحنه روی فیلم قرار داد.
البته باید به این موضوع اشاره کنیم که ماجرای صدای فیلم به همین راحتی پیش نرفت. تا سال‌ها مشکل همزمانی صدا و فیلم، معضلی حل نشدنی به نظر می‌رسید. در ایران بعد از نمایش فیلم «دختر لر» در ایران، سینماگران مدت‌ها با این معضل دست و پنجه نرم می‌کردند.
در آن زمان، یک پرده فیلم باید در یک نوبت دوبله می‌شد. هیچ تکنیکی برای تکه‌تکه کردن فیلم وجود نداشت و جملات باید بموقع ادا می‌شدند که با موسیقی فیلم تداخل پیدا نکند.

صنعت دوبله در کشور ما قدمتی شصت و چند ساله دارد. جالب اینجاست که در دهه ۳۰ به دلیل محدودیت‌های فنی، دوبله فارسی تعدادی از فیلم‌های خارجی در کشورهایی مثل ایتالیا، ترکیه و آلمان صورت می‌گرفت اما به سرعت با همت سرمایه‌گذاران و علاقه‌مندان به سینما از جمله مرحوم کوشان امکان دوبله در ایران فراهم شد. از همان ابتدا صداگذاری فیلم، جنبه‌ای جدی و هنری داشت. بهترین دوبلورهای آن زمان، فارغ‌التحصیلان تئاتر بودند.
تئاتر، به دوبلور چند مهارت می‌بخشید:

اول فن بیان دوبلور باید می‌توانست شمرده، واضح، سلیس و روشن سخن بگوید. این کاری بود که هنرجویان تئاتر با آن آشنا می‌شدند.

دوم لحن بیان که عبارت بود از فراز و فرود بموقع در سخن و نمایش احساسات مختلف. که در واقع باید مدیریت میشد.
چنین بود که حرفه‌ای به نام مدیر دوبلاژ پدید آمد. در کشور ما این شغل جایگاه خاصی پیدا کرد. دوبلورهای جوان تحت آزمایش‌ها و آموزش‌های سفت و سختی قرار می‌گرفتند.
در نظر داشته باشیم که در آن زمان، استودیوی ضبط از ابتدایی‌ترین وسایل رفاهی مثل کولر یا بخاری محروم بوده و دوبلورها مجبور بودند در سرمای زیر صفر یا گرمای بالای ۳۸ درجه ساعت‌ها کار کنند!

ظرافت‌های دوبله
از سال ۱۳۴۷ شمسی که تلویزیون ملی ایران راه افتاد، واحد دوبلاژ سیما نیز افتتاح شد. تاریخچه این واحد بسیار قابل توجه است. گروهی از بنام‌ترین دوبلورهای فارسی در طول ۵۰ سال در این واحد فعال بوده‌اند و آثاری به یادماندنی خلق کرده‌اند. این فعل را از این جهت به کار می‌برم که کار صداگذاری در ایران از جهاتی با تمام مشاغل مشابه در جهان متفاوت است.
مراحل دوبله به این صورت است که پس از انتخاب فیلم و ترجمه دقیق دیالوگ‌ها و تطبیق چندباره با متن، فیلم به مدیر دوبلاژ سپرده می‌شود و مدیر دوبلاژ روی متن کار می‌کند. مثلا در گویش انگلیسی عبارات و اصطلاحات زیادی است که برای مخاطب ایرانی نامفهوم است. مدیر دوبلاژ به جای این جملات با رعایت امانت معادل فارسی می‌نشاند و در مواردی از ضرب‌المثل‌های فارسی استفاده می‌کند به عبارت بهتر آن را باز تولید می‌کند.

تاریخچه ورود عکاسی به ایران

اشاره:در بخش نخست ،باسابقه و تاریخجه ورود عکاسی در ایران عکاسباشی و عکاسخانه

شدت علاقه ناصرالدین شاه به این هنر موجب شد که منصب عکاسباشی در دربار به وجود آمد. تفصیلش را اعتمادالسلطنه "در مرآت البلدان ناصری" چنین گفته است: "... آقارضا پیشخدمت خاصه که امروز آجودان مخصوص حضور همایون و خازن مصرف جیب مبارک اعلیحضرت شاهنشاهی و محل وثوق و اعتماد ذات کامل الصفات خسروانی و از خانه زادان حقیقی و تربیت یافتگان این دولت قوی شوکت است، به آموختن این علم شریف برحسب امر همایون مامور گشت. چندی برنیامد که از یمن توجهات ملوکانه درین علم تکمیل یافت و شناسایی کامل حاصل نمود. خاطر مبارک خسروانی از این معنی خرسند گشته،مشارالیه را به عواطف ملوکانه مفتخر ساخته..."

اعتمادالسلطنه در "المآثر و الاثار" هم نام آقارضا را ذیل عکاسها می آورد. به جز او نام میرزا حسنعلی را هم آورده است. این شخص هموست که ذیل عکسهای موجود در بیوتات "عمل خانه زاد حسنعلی" رقم زده و خوش خط بود.این دو تن علی الظاهر نخستین عکاسانی بودند که رسما در دربار به عکس انداختن پرداختند و نمونه کارهای هر دو در آلبومهای کتابخانه سلطنتی (بیوتات) دیده می شود.

ناصرالدین شاه چندان به عکاسی علاقه پیدا کرده بود که قسمتی از ابنیه سلطنتی در کاخ گلستان او به "عکاسخانه" مشهور بود. اعتمادالسلطنه در "مرآت البلدان ناصری" و هم در "روزنامه خاطرات" خود به این علاقه پادشاه اشاراتی دارد. "مرآت البلدان" نوشته است:<چون خاطر خطیر همایون به رواج و ترقی این علم تعلق گرفت و ذات ملکوتی صفات شاهنشاهی بر این علم اطلاع تمام یافت، بر آن شدند که یکی از چاکران دربار حضرت شاهنشاهی و خاصان خلوت همایون نیز در این فن مهارتی تمام یابد که سفرا و حضرا به موجب امر قدر ملوکانه آشنا و غریبه و ابنیه و آثار قدیم را عکس بردارد و خاطر مبارک همایون را در اوقات فراغت بدان مشغول سازد... و از برای انتشار این علم و وسعت در این عمل یکی از عمارات مخصوص پادشاهی را مخصوصا عکاسخانه مبارکه فرموده که گاهی که از کارها فراغت حاصل فرمودند برای تماشا و ترقی این عمل به آنجا تشریف می بردند و در اسفار بزرگ مثل سفر خراسان و مازندران و کربلای معلی عکس جمیع اماکن و ابنیه قدیم و آثار بعیده را عکس برداشته مرقع (مقصودش آلبوم است) ساخته، به حضور مبارک تقدیم می نمودند که الان هم در حضور همایون است.>

علاقه ناصرالدین شاه به این صنعت موجب شد که دیگران هم از مراسم مهم عکس می گرفتند و برای شاه می فرستادند. اعتمادالسلطنه در خاطرات خود می نویسد:<۲۳ شعبان ۱۲۹۹ نصرت الدوله از طرف ناصرالدوله پدر خود پیشکش فرستاده بود و یک عکس ناصرالدوله هم فرستاده بود که مجموعه ای در دست داشت و در میان آن پول بود. بسیار خندیدم که هیچ باقباحت تر از این عکس نمی شد؛یعنی این پول که در دست دارد، پیشکش حضور است!>

البته باید دانست به علت علاقه ناصرالدین شاه بود که در مدرسه دارالفنون قسمتی به عمل عکس اندازی اختصاص یافت. ذیل بعضی از عکسهای موجود از آن اوقات رقم <اداره عکاسخانه مبارکه>، <عکاسخانه مدرسه دارالفنون> هست که نشانی است از دو مرکز مختلف عکسبرداری یکی از آنها منحصرا برای دربار بود و دیگری برای امور دولتی. همچنین سمت عکاس در چند اداره دولتی وجود داشت و نام عکاسهای دولتی آن روزگار در سالنامه های مملکتی ثبت و ضبط می شد. درسالنامه ای که همراه "المآثر و الآثار" در چهلمین سال سلطنت شاه چاپ شده، نام میرزا بزرگ دوا ساز و عکاس توپخانه در وزارت جنگ و منوچهرخان عکاسباشی دستگاه ولایتعهد در تبریز آمده است. بعضی ازشاهزاده ها هم به عکاسی علاقه مند بودند؛ مانند سلطان محمد میرزا فرزند عمادالدوله و محمد علی میرزا اعتضاد السلطنه (محمد علی شاه بعدی).

رساله های عکاسی

ظاهرا قدیم ترین رساله ای که در بیان هنر عکاسی و دستورهای ظهور عکس و نسخه های آن می شناسیم،رساله ای است تالیف محمد کاظم بن احمد محلاتی و به دستور ناصرالدین شاه در یک مقدمه و سه باب و یک خاتمه که نسخه ای از آن به خط مولف و مورخ ۱۲۸۰ قمری در کتابخانه مدرسه سپهسالار (ناصری) موجود است و نسخه دیگر رساله در مجموعه اعتمادالدوله (همدان) و کتابخانه ملی موجود است. نام بعض از رساله هایی که اختصاص به عکاسی و قواعد آن دارد، به شرح زیر است:

— رساله علی بخش میرزا که برای ناصرالدین شاه نوشته است و نسخه ای از آن در کتابخانه ظاهریه دمشق موجود است.

— رساله احمد که برای ناصرالدین شاه نوشته و نسخه اش در کتابخانه ملی تهران موجود است.

— رساله فن عکاسی که توسط آنتوان خان (۱۲۹۵ ق) برای مظفرالدین شاه به هنگام ولیعهدی او در تبریز ترجمه شده و نسخه اش در کتابخانه ملی موجود است.

— شمه ای حدود دو صفحه در مرآت البلدان ناصری در باره عمل عکسبرداری و تاریخچه و قواعد آن آمده است.

— رساله قواعد عکس و تلگراف که مولفش حسن بن علیرضا لاهیجی نجفی است و به نام محمدتقی میرزا رکن الدوله فرمانفرمای خراسان و حاجی مهدی قلی خان سهام الملک در سه ظلمت و چهارده نور و یک مرآت درسال ۱۲۹۸ قمری تالیف کرده است.

— رساله ای که محمود در هجده فصل از زبان فرانسه ترجمه کرده (۱۳۰۱ ق) و نسخه اش در کتابخانه ملی موجود است.

— رساله ای که نواب محسن میرزا برای میرزا اسماعیل آجودان باشی توپخانه تالیف کرده (۱۳۱۳ ق) و نسخه اش در کتابخانه ملی ملک دیده شد.

— رساله ای در فن عکاسی نوشته شده و در کتابخانه مدرسه سپهسالار ناصری" موجود است. این رساله در ۷۴ ورق و آغازش تفصیل دواهای عکس است.

— نسخه هایی مربوط به دواهای عکاسی و طرز ظهور عکس در یادداشتهایی به خط ناصرالدین شاه دیده می شود.

— رساله مجموعه الصنایع که در حرف و صنایع مختلف، در هندوستان چاپ شده و (نسخه های خطی آن موجود است) در انتهای کتاب فصلی به هنر عکاسی اختصاص یافته است.

عبدالله قاجار عکاس مشهور

مشهورترین عکاس در تاریخ عکاسی ایران عبدالله قاجار (مستوفی در ۱۳۲۶ ق) است. کارهای او همه دیدنی، دقیق و تاریخی است. بر عکسهای رجال و مناظر که انداخته، نامش آمده و ذیل اغلب آنها عنوان و منصبش ضبط شده است، از این قبیل: <عکاس مخصوص اعلیحضرت شاهنشاهی خانه زاد عبدالله قاجار، دارالخلافه ناصری>، <عکاسخانه مدرسه مبارکه دارالفنون، عبدالله قاجار>. آلبومها و عکسهای زیادی از کارهای او در کتابخانه سلطنتی و خانواده ها موجود است. بهترین اطلاع از احوال او در نوشته ای از خود اوست (مورخ ۱۳۱۴ قمری) که در ذیل نقل می شود و خوشبختانه آقای اقبال یغمایی این نوشته را در مقاله خوبی تحت عنوان "آغاز عکاسی و کلیشه سازی در ایران" طبع کرده است.

<این بنده عبدالله قاجار، عکاس مخصوص شاه شهید، ناصرالدین شاه —- نورالله مضجعه—- در وزارت علوم مرحوم شاهزاده اعتضادالسلطنه از مدرسه مبارکه دارالفنون با همراهی و تشویق جناب جلالت مآب اجل اکرم آقای معیرالممالک دام اقباله العالی به فرنگ رفت. تقریبا یک سال و نیم در پاریس مشغول علم عکاسی و رتوشه عکس شده و چون مدرسه اعمال عکاسی در آنجا به طور کامل فراهم نبود، رفقا و آشنایان چنین مصلحت دیدند که به وینه روم و سفارشنامه هم به لوکارد—- عکاس اعلیحضرت امپراتور اطریش و نایب اول مجلس عکاسی وین—- نوشتند. از آنجا که اذن داشتم دو سه سال در اروپا بمانم، و به وینه رفتم و سفارشنامه را به لوکارد دادم و مشارالیه پس از بذل ملاطفت زیاد، مرا به مدرسه دارالفنون سالزبورگ که مجموع اعمال عکاسی در آنجا تحصیل می شود، فرستاد و سفارشنامه ای هم به معلم عکاسی که در آن وقت پروفسور جوردا بود، مرقوم نمود... سه سال اجیر و مشغول کار و تحصیل شدم،...>

عبدالله قاجار فرزند جهانگیر میرزا حدود سال ۱۲۶۶ قمری متولد شد و پس از اینکه از اروپا برگشت، به اداره امور عکاسی دارالفنون منصوب شد. در سالنامه ای که اعتمادالسلطنه به پیوست الماثر و الآثار چاپ کرده، آمده است که عبدالله قاجار در سال ۱۳۰۶ قمری مدیر عکاسخانه دارالفنون بود و سه نفر (شاگرد عکاس) با او کار می کردند.

بعد در عهد مظفرالدین شاه سمت ریاست <مطبعه شاهنشاهی> یافت. نامش به صورت <رقم> در پایان عده ای از کتابهایی که در آن مطبعه طبع شده، آمده است. در مطبعه عبدالله خان کتاب هم چاپ می شد. از جمله در پایان کتاب <محسنیه> (رباعیات محسن میرزای شمس الشعرا) چاپ تهران (۱۳۱۲ ق) آمده است:<مطبعه نواب و الاشاهزاده عبدالله میرزا عکاس مخصوص، مدیر کارخانه آمیرزا حسین طهرانی.> عبدالله میرزا در سفر اول مظفرالدین شاه (۱۳۱۷ قمری) از همراهان بود. نام خانوادگی جمعی از اخلافش جهانبانی است. مغازه عکاسی عبدالله قاجار در بالاخانه ای جنب دارالفنون بود.

از شاگردان عکاسخانه عبدالله قاجار سه نفر عکاس مشهور شدند: یکی "ایوانف" مشهور به روسی خان، دیگر "ماشاءالله خان" که نمونه ای از کارهای او در مجموعه عکسهای کتابخانه مرکزی و مرکز اسناد دانشگاه تهران موجود است و رقم مهرش <عکاسخانه بین الحرمین درب مسجد شاه ماشاءالله> است. و سومی <محمدجعفرخان خادم"است که اکنون هم عکاسخانه خادم توسط فرزندش اداره می شود.

آموزش عکاسی

در آغاز کشف و رواج این صنعت، عده ای از ایرانیان که به فرنگ می رفتند، عکاسی را در آن ممالک می آموختند؛ ولی تعلیم آن در ایران به تدریج مرسوم شد. در اوائل قرن چهاردهم هجری چون عکاسی صنعتی بود که همگانی نبود، فراگرفتن آن قابل توجه بود. فرصت الدوله شیرازی که خود نقاش بود، به آموختن هنر عکاسی پرداخت و آن را در دوران اقامت در تهران از عبدالله میرزا فراگرفت و در این باره گفته است: <باری در ایام توقف در طهران عبدالله میرزا قاجار عکاسباشی مرا گفت: کسی که نقاشی به اعلی درجه تکمیل کرده باشد، خوب است عکاسی هم بداند. اصرار در این صنعت نمود و صنعت عکاسی هم آموخت. چند دستگاه و ماشین خریدم. گاهی مشغول بودم، به طوری که آن را تکمیل کردم.> در آثار عجم که در حقیقت سفرنامه فارس اوست، ذیل "بیضا" در سال ۱۳۱۱ به مناسبت آنکه ملاباشی ناصرالشریعه در غوره دان عکسی برداشته بوده، نوشته است: "عکسی برروی شیشه برمی دارند و بعد از آن هرچه بخواهند بر روی کاغذ از آن شیشه انتقال می دهند، به طوری که اگر هزار تا صفحه بخواهند، میسر است برداشته شود و اگر مدتها آن شیشه بماند، نقصی برای آن نیست، و فقیر این علم عکاسی را قدری خوانده ام."

آموختن عکاسی از کارهای ممتاز و محل اعتنا بود تا آنجاکه بعض افراد آموزش دیده خود را "مهندس" می نامیدند و یکی از آنها سیدحکیم اشرفعلی رضوی ملقب به "ناصرالدوله" است که از اسمش برمی آید از ایرانیان هندی شده است. او مؤلف کتابی بود در ترجمه حال شخصی به نام امین الاخبار (سال ۱۲۷۴ تا ۱۳۱۳ ق) در آنجا اشرفعلی خود را "مهندس عکاس" نامیده است.۱۴

سوروگین و روسی خان

از آخرین عکاسان مراحل نخستین، نامی راکه نباید فراموش کرد، آنتوان سوروگین ارمنی است که به نام "آنتوان خان" شهرت داشت و بنا به گفته حسنعلی برهان در اتریش فن عکاسی را یاد گرفته بود. او تا حدود سال ۱۹۲۰م زنده بود. دکان عکاسی اش در خیابان علاءالدوله (فردوسی) در نزدیکی خانه ظهیرالدوله قرار داشت. در روز بمباران مجلس (سال ۱۳۲۶ق) که خانه ظهیرالدوله غارت شد، به مغازه او هم صدمه وارد آمد و قسمتی از مجموعه شیشه های عکس او درآن واقعه از میان رفت. پس از فوت او، زن و دخترش چند سالی مغازه را اداره می کردند ظاهرا آنتوان خان رساله ای در فن عکاسی در سال ۱۲۹۵ق برای مظفرالدین شاه تالیف کرد که در آن وقت در تبریز عکاسی می کرد.

دیگر از عکاسان همعصر آنتوان شخصی بود به نام (روسی خان) که عکاسی را نزد عبدالله قاجار فراگرفت و بعد خود در خیابان علاءالدوله عکاسخانه داشت. اسم او "ایوانف" بود، ولی به روسی خان مشهور شده بود. روسی خان در سال ۱۳۲۶ق سفری به روسیه رفت و در "ادسا" با شرکتی به نام "بومر" قرارداد بست که شیشه و کاغذ و مقوای عکاسی برایش بفرستند. روسی خان در سال ۱۳۳۰ ق بنا به گفته معیرالممالک پسرهای کامران میرزا نایب السلطنه را به اروپا رسانید و مراجعت کرد. بسیاری از عکسهای رجال دوره مشروطیت کار اوست. روسی خان پس از خلع محمدعلی شاه با او به اروپا رفت. مغازه عکاسی او تا سال ۱۲۹۹ شمسی توسط مهدی خان مصورالملک دایر بود. یکی از خاطرات عکاسی روسی خان مطلبی است که حاجی میرزایحیی دولت آبادی به این شرح نقل کرده است:<[عباس آقای تبریزی] قاتل امین السلطان روزی می رود به عکاسخانه میرزای عکاس و عکس برمی دارد و به روسی خان شاگرد عبدالله میرزا می گوید: این عکس را ارزان نفروش؛ زیرا طالب زیاد خواهد داشت!>۱۶

عکاسان ولایات

در ولایات ایران عکاسانی بوده اند که متاسفانه از نام و کار آنان اطلاع درستی نداریم. تنها راه دست یافتن به نام و تاریخ ورود عکاسی به ولایات جمع آوری عکسهای قدیم موجود در شهرها و همچنین نام عکاسان آنجا از افواه مطلعان است. خوشبختانه درباره یکی از عکاسان پرکار و نامور شیراز که به میرزاحسن عکاس معروف و از مردم کازرون بود، مقاله ای ممتع به قلم کرامت رعنا حسینی انتشار یافت و معلوم شد این شخص که با تخلص "کاتب" شعر می گفته، خانه اش محل عکاسخانه او بوده است. آن خانه تا همین سالهای اخیر پا بر جای و بر دیوار اتاقهای آنجا، بقایای عکسهایی از کارهای او آویخته بود. این عکاس که فن عکاسی را در هندوستان آموخته بود، در سال ۱۳۱۲ قمری به بوشهر و شیراز آمد و به شغل عکاسی پرداخت.

از عکاسهای قدیم شیراز نام سه تن را که جزو آزادیخواهان و دمکراتهای شیراز بودند، آقای فراشبندی ضبط کرده: میرزالطف الله عکاس، میرزامحمدرحیم عکاسباشی کازرونی، میرزافتح الله عکاسباشی.۱۷

یکی از عکاسان شیراز میرزاحبیب الله عکاس شیرازی بود که عکس قبر حافظ از کارهای او در مجله ایرانشهر به چاپ رسیده است.

از عکاسان معروف تبریز یکی یعقوب بود که رقمش "عکاسخانه مبارکه که سرکاری عمل عکاسباشی یعقوب خانه زاد" قید شده. عکاس دیگری که در دستگاه مظفرالدین میرزا بود و نامش در "المآثر والآثار" آمده، منوچهرخان عکاسباشی است. عکاس دیگری که ممکن است در تبریز بوده (و شاید هم تهران) اصلان ارمنی است که مجموعه ای از عکسهای کار او در دست است. عکاس دیگری که در عهد محمدعلی شاه و احمدشاه در تبریز شهرت داشت، یوسف یانس است.

از همدان هم نشانه ای باقی مانده است و آن حدود یک صد شیشه عکس است که آقای دکتر تقی رضوی در اختیار داشت و آنها را برای کتابخانه مرکزی و مرکز اسناد گرفتم و اینک در آن کتابخانه مضبوط است. این عکاس نامش "عبدالباقی مبرقع" بوده. در میان عکسهای خانوادگی افشار یزد و قطعه عکسی یافته ام که عکاسی محلی به نام "میرزاحسینعلی عکاس یزدی" موقع عکس انداختن نام خود را پیش پای اشخاص می نهاده و عکس برمی داشته است، به منظور آنکه نامش در عکس بماند.

یکی از کسانی که در اصفهان عکاسی می کرد، میرزارضاخان بنان الملک عکاس ظل السلطان بود. دو نفر از عکاسان اصفهان به نامهای عبدالخالق خان و میرزامهدی خان بودند.

عکاسی در کرمان بود به نام میرزامحمدخان کرمانی، نمونه ای از کار او کپی عکس محمد اسماعیل خان وکیل الملک نوری حاکم کرمان است که تاریخ ۱۳۲۶ قمری دارد و در کتاب "سایکس" انگلیسی به چاپ رسیده است.

نام یکی از عکاسان رشت میرزامهدی خان را در نوشته ای از کریم کشاورز می یابیم: "حسین و حسن کسمایی در تفلیس همراه میرزامهدی خان معروف به عکاس [دائی مادر کریم کشاورز] بودند و عکاسی آموختند و میرزامهدی خان در رشت عکاسی داشت و تنها عکاس آنجا بود." ۱۸

عکاس دیگری هم در رشت بود، به نام "چابلیک".

عکاسان دیگر

از عکاسان دیگری که به نامشان در مآخذ برخورده ام، نامهای زیر را نقل می کنم: "میرزاآقای عکاس". تمجید السلطان (حاجی میرزا سیداحمد تفرشی) نوشته است به دست صنیع حضرت کشته شد که چرا از او عکس برداشته بود!۱۹ "عبدالحسین خان عکاس". او گراورسازی هم می کرد. "میرزاعبدالباقی خان" عکاسباشی که در مدرسه صنایع مستظرفه کمال الملک تدریس علم عکاسی می کرد. "علی خان حاکم" سالها در شهرهای آذربایجان حکومت می کرد. او به عکاسی علاقه بسیار داشت و عکسهای زیاد از رجال و مناظر گرفته و در آلبومهایی با شرح و وصف گنجانیده است. میرزااحمد عکاس صنیع السلطنه، میرزاجعفرخان عکاسباشی مظفرالدین شاه، عبدالباقی عکاس، میرزاحسن عکاس، عکاسخانه شرف در تهران به مدیریت محمود رمضانی، میرزاحبیب الله خان عکاسباشی، عبدالخالق خان عکاس، خانبابا حسینی، ابراهیم خان بن احمدخان صنیع السلطنه عکاس باشی، میرزا فرج الله عباداف، میرزاعکاس باشی آستان قدس، میرزاحسن عکاس، حشمت الممالک، شمس سیدمحمدحسین، میرزامهدی خان، عکاس چابلیک.

از عکاسان متاخر مشهور که نامشان نباید فراموش شود، چند تن را نام می برم: "جهانگیرخان مصور رحمانی" که در مجلس شورای ملی سمت عکاسی داشت و عکسهای خوب دسته جمعی و بزرگ وکلای مجلس دوره های سوم و چهارم کار اوست. آن عکسی هم که از عکسهای تکی وکلای دوره اول در یک صفحه بزرگ تهیه و در یک شیشه از آن عکسبرداری شده است کار اوست. عکاس مشهور دیگر پاپازیان نام داشت. عکاس معروف دیگر "محمدجعفرخان خادم" بود که اغلب رجال ایران در عکاسخانه او عکس می انداختند. "غلامرضاخان اکونومی" هم از عکاسانی است که نامش در تاریخ عکاسی ایران باید آورده شود. عکاس معروف دیگر "مصورالملک" (پدر حسین گل گلاب) که عکاسخانه اش در خیابان علاءالدوله قرار داشت. او در کلیشه سازی و نقاشی آب و رنگ مهارت داشت. بعضی از نقاشیهای روزنامه شرافت کار اوست.

به نقل از: گنجینه عکسهای ایران، با تلخیص بسیار

پی نوشت:

۱۲- این "محمود" شاید محمودخان مازندرانی (مشاورالملک) باشد که در اروپا تحصیل کرد. "شرح حال رجال ایران"، تالیف مهدی بامداد..۴۵:۴

۱۳- دبستان الفرصه (دیوان فرصت الدوله شیرازی)بمبئی. ۱۳۳۲ق. ص ۱۴۷.

۱۴- کتابخانه ملی ملک، نسخه خطی شماره ۲۹۵۷.

۱۵- یادداشت حسنعلی برهان، مجله وحید شماره ۱۲۸/۱۲۹ (۱۳۵۶)، صفحه ۷-۹.

۱۶- حیات یحیی، تالیف یحیی دولت آبادی. تهران. ۱۳۳۶. جلد دوم. ص ۱۴۳.

۱۷- تاریخچه حزب دموکرات فارس، تالیف علیمراد فراشبندی. تهران. ۱۳۵۹. ص۴۳. ۸۰ و قسمت عکسها.

۱۸- مقاله یادبودها، نوشته کریم کشاورز. "یادگار نامه فخرایی"تهران. ۱۳۶۲/ ص ۷۱۴.

۱۹- روزنامه اخبار مشروطیت، تالیف حاجی احمدخان تفرشی (تمجیدالسلطان)، به کوشش ایرج افشار. تهران. ۱۳۵۱.ص۲۰۸.

سعيد شيخ زاده

بيوگرافي سعيد شيخ زاده

تولد : 1357، تهران.

تحصیلات : فوق دیپلم کامپیوتر.

شروع حرفه ای دوبله : 1368.

سایر فعالیتها : بازی درسینمااز1368 ( فیلم مرگ پلنگ) بازی درتلویزیون.

فیلم : هري پاتر و شاهزاده دورگه (دانيال رادكليف) ، جنگ دنیاها ( رابی) ، ارباب جنگ ( نیکلاس کیج) ، سی بیسکیت ( توبی مگ وایر) و داستان عشق ( عامرخان ).

سریال : مأموران مخفی پلیس ( استون ) ، باندروساز (مت کارمودی).

صفحات


ساخت وبلاگ جدید رایگان وی آهنگ مشاور گروپ دکتر ذهن خرید بک لینک از همه بلاگ
بستن تبلیغات [X]